De geschiedenis van de groep voert terug naar de jaren zestig, als Ernst Jansz en Joost Belinfante deel uitmaken van het muzikantencollectief CCC Inc. Na enkele LP's te hebben uitgebracht, split de groep in 1974 waarna Jansz en Belinfante de Slumberlandband opzetten. Daarnaast speelt Jansz in de begeleidingsband van Boudewijn de Groot, waarvan ook Henny Vrienten deel uitmaakt.
In 1978 proberen Ernst Jansz en zanger Piet Dekker, die ook deel uitmaakte van de Slumberlandband, iets Nederlandstaligs uit. Ze doen een try-out in Nijmegen, waarbij gelegenheidsdrummer Jan Pijnenburg meespeelt. Op zoek naar een vaste drummer en gitarist stuiten ze op Jan Hendriks. Hij is eigenlijk bassist in een band, maar speelt ook gitaar. Als hij wordt ingelijfd introduceert hij drummer Carel Copier. Het viermanschap noemt zich Doe Maar. Het is een periode waarin de Nederlandstalige muziek van bijvoorbeeld Boudewijn de Groot en Robert Long wordt ingedeeld onder luisterliedjes en Nederlandstalige popmuziek smalend wordt afgedaan als infantiele smartlappen.
Rond deze tijd wordt Jansz gevraagd een band op te zetten. De Melkweg en Paradiso organiseren het Festival of Fools, waarvoor de Foolsband speciaal wordt opgericht om vervolgens op toernee te gaan. Het is met negen man een bont gezelschap, en ook het feit dat er zoveel wordt opgetreden bepaalt de prettige sfeer. Nadien gaan de vier kernleden verder. Ze sturen demobandjes naar alle jeugdhuizen en leven als een commune.
Ze vragen dan in augustus 1979 Frank van der Meyden, die ze nog kennen uit de dagen van CCC Inc., om als manager te fungeren. Hij heeft in eerste instantie geen zin in al het georganiseer, maar als ze hem vertellen dat ze niet van plan zijn om hits te gaan scoren gaat hij overstag. Ze willen alleen een plaat uitbrengen om gemakkelijker optredens te kunnen krijgen. Hij bezorgt ze dan een platencontract bij platenmaatschappij Telstar, waarop ze de studio ingaan.
De titelloze LP bestaat uit nummers die door Piet Dekker en Ernst Jansz zijn geschreven. Beide hebben een erg verschillende schrijfstijl, wat een onsamenhangende plaat oplevert. De clowneske Piet Dekker krijgt de kans om zijn grote wens uit te voeren en staat in zijn blote tokus afgebeeld op de hoes van de plaat. Hoewel Ernst Jansz tegen het uitbrengen van singles is (dat is maar commercieel) brengt Telstar toch een single uit: "Ik zou het willen doen". Het nummer belandt tot verbazing van de band in de tipparade. Doe Maar's eerste TV-optreden is dan ook in Chiel Montagne's "Op Volle Toeren". Piet Dekker schminkt zich bepaald extravagant voor het optreden, wat niet in goede aarde valt bij de platenmaatschappij. Ze beginnen Dekker te zien als een blok aan het been, omdat hij het publiek van Doe Maar zou afschrikken. Als hij dan zelf ook steeds meer moeite heeft om de band te combineren met zijn reguliere werk en er bovendien spanningen tussen hem en Ernst Jansz optreden, is de beslissing om op te stappen snel gemaakt. Afgesproken wordt, dat de band zal worden opgedoekt zodra aan alle verplichtingen is voldaan.
Er staan namelijk nog optredens gepland, die nog moeten worden afgewerkt. Er wordt dus een tijdelijke bassist gezocht. Ernst herinnert zich Henny Vrienten uit zijn periode met Boudewijn de Groot. Deze weigert echter: hij verdient zijn geld als professioneel muzikant en componist en heeft een hypotheek af te lossen. Spelen in Doe Maar zou een te onzekere stap voor hem zijn. Dan biedt Joost Belinfante zich aan als nieuwe bassist, hoewel hij het instrument op dat moment niet bespeelt.
Zo halverwege 1980 zijn alle optredens afgewerkt, en kan de groep worden beëindigd. Toch vinden ze het wel jammer; er zijn inmiddels een flink aantal nieuwe nummers geschreven... Nog eenmaal vragen ze Henny of hij niet wil meedoen. Hij geeft dan toe, omdat hij beseft dat het hem toch voornamelijk om de lol gaat. Zo haalt de op sterven na dode groep een bassist binnen, die een groot stempel op de groep zal zetten.
Henny brengt reggae-invloeden in waarin de hoekige Nederlandse taal beter tot zijn recht kan komen. Daarnaast blijken zijn composities ook beter aan te sluiten op die van Ernst en maakt hij als professioneel arrangeur de muziek een stuk toegankelijker. De ska- en reggae-achtige ritmes passen naadloos in de muzikale tijdsgeest die wordt gedomineerd door de ska-hits van groepen als Madness, the Specials en the Police. De eerste samenwerking in de nieuwe bezetting komt tot stand in de studio. Er is nog ruimte voor drie nummers op de nieuwe LP en onder tijdsdruk schrijft Henny binnen een week drie nummers ("Sinds 1 dag of 2", "Smoorverliefd" en "De laatste X") waar de rest van de groep enthousiast op reageert. In september 1980 wordt de LP "Skunk" dan opgenomen. De naam is een samentrekking van ska en punk, en bovendien de naam van een wietsoort waarover in het klassieke "Nederwiet"wordt ge-oreerd door Joost Belinfante, die bij de groep is blijven hangen.
Als de opnamen zijn afgerond, staat de groep een teleurstelling te wachten. Telstar stelt het uitbrengen van de plaat maandenlang uit omdat ze bang zijn dat de groep rond de kerst- en carnavalstijd over het hoofd zal worden gezien door Hilversum 3. Ze brengen de plaat het liefst uit in een rustige maand qua nieuwe releases. Maar zonder een nieuwe plaat om te promoten is het moeilijk optredens krijgen. De weinige optredens in die tijd worden dan ook slecht bezocht. Als Frank van der Meyden ermee dreigt te stoppen, wordt beloofd dat de plaat onmiddelijk na carnaval zal worden uitgebracht. Twee weken voor de release, nog in de carnavalstijd dus, worden de promotie-exemplaren van "Skunk" naar de omroepen gestuurd. Er staat echter nergens vermeld dat de plaat nog niet uitgebracht is en de dj's van de VARA -in carnavalstijd blij met een Nederlandstalige plaat van enig niveau- roepen de plaat uit tot dag-LP.
Als "Skunk" twee weken later wordt uitgebracht komt ook de single "Sinds 1 dag of 2" uit. Frits Spits laat weten dat zijn luisteraars vragen naar het nummer, maar de titel niet kunnen onthouden. Hij suggereert een simpeler titel: "32 jaar" en onder die naam komt de single op 6 juni 1981 binnen in de top-40. Twee weken later zal de single zijn hoogste notering halen: op nummer 29 blijft -ie dan steken. De tweede single, "Smoorverliefd", haalt de top-40 echter niet en blijft steken in de tipparade.
In november '81 besluit Carel Copier er een punt achter te zetten. Zijn vrouw is zwanger, en als hij een spier scheurt waardoor hij niet meer kan drummen besluit hij de groep te verlaten. Er is inmiddels alweer studiotijd geboekt, en op zeer korte termijn wordt dan de 19-jarige René van Collem, zoon van wijlen filmrecensent Simon van Collem, gevraagd om te komen drummen.
In de nieuwe samenstelling neemt de groep de LP "Doris Day en andere Stukken" op. Als de single "Doris Day" een grote hit wordt prijken de gezichten van de groepsleden op alle tienerbladen en hoewel zowel Henny Vrienten als Ernst Jansz de dertig al zijn gepasseerd, vallen schares tienermeisjes als een blok voor ze. De LP staat na twee maanden op nummer 1 in de LP-top 50, en de single behaalt de top-10. De groep doet een succesvol optreden voor Veronica's Popnacht en ook staat de groep op Pinkpop '82.
Er ontstaan hysterische toestanden rondom de groep; de gezichten van de groepsleden zijn niet van bladencovers af te slaan, de merchandise is niet aan te slepen en ook het oudere werk van de groep gaat als warme broodjes over de toonbank. Er lijkt er een dam door te breken, waarbij de groep andere Nederlandstalige bands in het kielzog van haar succes meesleurt. Toontje Lager, Het Goede Doel, de Frank Boeijen Groep en Klein Orkest scoren allemaal grote hits. Doe Maar wordt de populairste groep die de Nederpop ooit gekend heeft. De groep en het management wordt gedwongen snel te professionaliseren: zaaleigenaren zijn geneigd om veel meer mensen toe te laten dan de capaciteit toelaat en berichten over flauwgevallen meisjes ("van emotie") zijn elke week in alle kranten te vinden. De groep rent als het ware achter haar eigen succes aan: er wordt een indrukwekkende show ontwikkeld, er worden uitdrukkelijke veiligheidsvoorschriften in de contracten opgenomen en de groepsleden moeten de grootste moeite doen hun privéleven af te schermen.
Dan brengt de groep de klassieke single "Is Dit Alles" uit. Het lied, dat tekstueel de kern raakt van een midlife-crisis, wordt ook een grote hit en de leden verwonderen zich over het feit dat het tiener-publiek zich aangesproken voelt door dergelijke volwassen onderwerpen. Doe Maar is een ongekend fenomeen geworden in de Nederlandse geschiedenis dat zijn weerga niet kent. Er wordt, zonder noemenswaardige promotie, een LP met dub-versies van zeven stukken uit "Doris Day en andere Stukken" uitgebracht: "Doe De Dub". In november 1982, op het toppunt van de populariteit, komt de single "De Bom" uit. Dit door Ernst Jansz geschreven nummer staat binnen de kortste keren op de eerste plaats van de hitlijsten. Uiteindelijk zullen er 250.000 exemplaren van worden verkocht. In dezelfde maand gaat de groep opnieuw de Weertse studio in om te werken aan de vierde officiële LP.
"Virus" blijkt zowel artistiek als commercieel een hoogtepunt in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek te zijn. Het bevat niet de klassieke singles, maar het is de meest consistente en geslaagde LP van de groep. Het is een verzameling nummers waaruit blijkt hoe de groep zich muzikaal is blijven ontwikkelen. Tekstueel worden de volwassen onderwerpen op een warme en menselijke manier uitgewerkt.
Het is geen vrolijke plaat, "Virus", maar wel het artistieke hoogtepunt van de meest succesvolle Nederlandse groep aller tijden die zich ondanks alle populariteit is blijven ontwikkelen zodat de plaat ook na meer dan 15 jaar amper gedateerd aandoet.
De plaat komt uit in maart 1983 en is reeds platina door de voorbestellingen. "Virus" wordt ook uitgebracht op CD, als eerste Nederlandstalige plaat. Onmiddelijk na de plaatopnames verlaat Van Collem de groep en wordt vervangen door Jan Pijnenburg. De groep kondigt een publiciteitsstop aan; er worden geen interviews meer gegeven nu de groep ten onder dreigt te gaan aan alle mediabelangstelling. De publicatiestroom blijft echter onverminderd doorgaan, waarop de groep tijdens de opnames van een vijfde LP besluit te stoppen. Het is niet leuk meer, en daar was het tenslotte allemaal om begonnen. Nadat eind 1983 de dubbele live-LP "Lijf aan Lijf" is uitgebracht, geeft de groep op 14 april 1984 haar laatste concert. Eén nummer van de laatste opnames wordt alsnog uitgebracht: "Wat ze doet (doet ze goed)" verschijnt op de verzamel-LP "5 Jaar, Het Complete Overzicht" in 1984.
Als Doe Maar Deed Maar is geworden blijven alle leden actief in de muziek. De eerste solo-LP van Henny Vrienten, "Geen Ballade", komt uit rond het uiteengaan van Doe Maar. Ironisch genoeg spelen alle leden mee op de plaat. De van de LP getrokken single "Als Je Wint" wordt een stevige hit. Ernst Jansz treedt met Jan Hendriks toe tot een nieuwe groep, Rien ne va Plus. Samen met Jan Hendriks en Jan Peijnenburg begeleidt hij verder Boudewijn de Groot. Henny Vrienten treedt na zijn solo-LP toe tot de theatergroep Magnificent Seven en anno 1996 legt hij zich voornamelijk toe op het componeren van filmmuziek.
In 1991 wordt de verzamel-CD "Het Beste" uitgebracht. Bijna een decennium later blijkt de groep nog steeds erg populair te zijn: de plaat bereikt de tweede plaats in de CD-top 100. Ook "32 Jaar" wordt opnieuw uitgebracht en bereikt de 13e plaats, een veel hogere positie dan het nummer in 1981 bereikte.
Het blijkt een voorbode te zijn van de Doe Maar-reunie, die begin november 1999 wordt aangekondigd. Tijdens een persconferentie in het Nationaal Popinstituut te Amsterdam, die overigens live te volgen is op de officiële Doe Maar-pagina, wordt aangekondigd dat de groep twee concerten zal geven in mei 2000. Ook zal er een nieuwe cd worden uitgebracht. In interviews verklaart de groep al enkele malen in het geheim te hebben gemusiceerd en de stap aan te durven om terug te komen. De media staan bol van nostalgische en cynische verhalen en het publiek blijkt Doe Maar inderdaad nog een warm hart toe te dragen: de twee concerten zijn binnen een kwartier uitverkocht. Uiteindelijk wordt besloten een serie van zestien concerten te geven, te beginnen op 2 mei 2000.
