About Me
Jef Scheepers, een Limburgse contrabassist die in het Gentse zijn nest heeft gebouwd, loopt in de Antwerpse Jazz-studio een schalkse sloeber met een gitaar om zijn nek tegen het lijf. De twee beginnen rustig wat te babbelen, en van vriendschap blijkt hier onmiddellijk sprake. Het toeval wil ook, dat ze, bij de traditionele uitwisseling der adressen, slechts enkele straten van mekaar gehuisvest zijn. Maar Jef toch zegt Erik Lievens, de schalkse gitaarkornuit, ik zal vanavond eens bij u langskomen, dan kunnen we samen eens wat muziek maken. Jef gaat direct akkoord, en s avonds zitten de twee makkers gezellig bij het haardvuur wat te spelen tot plots de bel gaat. Wie kan dat zijn? mompelt Jef binnensmonds terwijl hij zich haastig naar de deur snelt. Het bleek hier een zekere Maarten Vanhoucke te betreffen, een gereputeerd accordeonist uit het Brugse, die zoals alle zichzelf respecterende Bruggelingen ook naar Gent is verkast.
Wat is me dat hier voor een gezellige boel, buldert Maarten, zouden jullie het erg vinden mocht ik jullie wat vervoegen met enig accordeongeluid? Zo werden twee vrienden plots drie vrienden en ontstond er een geïmproviseer van jewelste. Een vleugje Franse chanson, django ritmes, Franstalige teksten afgewisseld met Nederlands. De wijn vloeide rijkelijk en de muziek bracht de drie vrienden naar een land waar de dieren niet spraken maar meezongen.
Vrienden ,sprak Maarten, het is onze muzikale plicht om deze hemelse klanken aan de mensheid te verkondigen. De twee anderen waren het hier tweestemmig mee eens. Ik heb nog een vriend, Jan Trommel, dacht Maarten luidop verder, ik breng hem morgen mee naar de Graslei, alwaar we samen met hem onze muziek zullen loslaten op al die lieve mensen aldaar!.De volgende dag stapten Jef, Maarten, Erik en Jan Trommel gestaag de graslei op en haalden hun instrumenten boven. Maarten riep luidkeels al grappend: Bonjour, nous sommes Moustash!, waarop onze vier vrienden hun liederen begonnen de spelen. De mensen klapten in hun handen van plezier. Zoiets hadden ze nog nooit gehoord. De Vier werden als helden verwelkomd op dit prachtige feest.
Kom, riep Jef, dol van enthousiasme, we trekken verder. En zo gingen ze van de Graslei naar de Korenmarkt, van de Korenmarkt naar de Vrijdagmarkt en zo voort en zo voortVolk van over de hele wereld kwam kijken naar deze vier troubadours, de mensen begonnen zelfs al hun liedjes mee te zingen en te dansen, nog voor onze vrienden hun instrumenten hadden bovengehaald. Moustash, moustash riepen de mensen.Maar net toen alles een beetje begon warm te lopen (de organisators van straatfestivals en culturele happenings in binnen en buitenland rukten elkaar de haren uit voor en stukje Moustash), vertrok één der moustashen op reis, met als doel het verkennen van verre horizonten en het opdoen van inspiratie in Oerwoud en Woestijnlandschappen gedurende wellicht 10 maanden.
Toen bleek dat geen enkele contrabassist ter wereld behaard genoeg was om de onze te vervangen.
In de riolen van Brussel vonden wij kort daarna een aangespoelde Parijzenaar die speelde op een plastieken emmer met een bezemsteel en een stukske touw, waaruit een wonderbaarlijk basgeluid voortkwam. Bovendien kon deze mens zingen en imroviseren als een geraspte knolselder tegelijkerdtijd.
De overgebleven Moustash-leden haalden hier opgelucht adem!
Daar het bij tegenwind niet altijd mogelijk is vanuit de Brusselse riolen naar gent te zeilen in een plastieken emmertje, hebben we het moustash regiment daarna nog aangevuld met een dame met stalen longen en grote koperen toeter, en weldra weerklonk de weloude kreet opnieuw doorheen de straten, de culturele centra en de groezelige cafees: Moustash!.... width="425" height="350" ..
