Born in Munich (Germany) Christian started playing piano at the age of fourteen.
After taking privat lessons he played his first gigs as a keyboarder
with a popgroup playing original music.
In 1989 he attended the Conservatory of Arnhem (The Netherlands),
studying Jazzpiano.
After his graduation in 1994 he moved back to Munich.
During 1995-2005 he played with several groups a variety of concerts
in Germany, The Netherlands, Austria, The Tschech Rep. and Turkey.
As a sideman he recorded several cd‘s and worked as a pianist
and arranger in TV-, Movie-, and Theaterproductions.
In 2003 he recorded his first Solopianoalbum „Heaven Knows“ with
his own compositions, followed by his second Album „ADLIBS“
(Christian Doepke Trio feat. Rick Margitza) wich will be released in
August 2008 by the young, upcomming label JAZZ&MILK.
In 2006 he moved to Amsterdam for his love and is eversince
active in the jazzscene.
Christian worked over the years with singers and players such as:
Rhiannon, Joey Blake, David Worm, Sheila Jordan, Jenny Evans, Rick Margitza,
Rick Keller, Johannes Enders, Claudio Roditti, Horacio Hernandez,
William Galison, Dusko Goikovich, Guido May, John Engels,
Henning Sieverts, Christian Diener,
Thaisa Olivia, Deborah J. Carter,
Liz Howard, Masha Bijlsma, Peter Horton, Elke Voltz, Die Blauen Engel, The Croonettes.
Christian Doepke Quartet, feat. Rick Margitza
Dr. Tobias Böcker „NR“
In the current hype involving young German jazz pianists an exclamation mark should be added to Christian Doepke’s name.Lyricism and groove should not be contradictory.
The same applies to pace, depth and gracefulness, let alone swing and intelligence. In addition, the compositions of the Amsterdam-based pianist also tell wonderful stories, which really dots the i’s.
Doepke, a romantic at heart like Bill Evans – who gets a beautiful tribute with „Bill’s Mood“- as well as a realist in the tradition of Horace Silver, has developed his own signature on the 88 keys with a clear touch and a sovereign technique, that clearly distinguishes him from the German jazz pianist masses.You’ll see someone buckled down to a concert grand, who is equally familiar with sunlit open spaces in a forest and the liveliness of a metropolis, witness „Heaven Knows“ and „Looking For Trouble“.
(English translation by Emiel Wienholts)
1 + 1 + 1 = 4 bij Christian Doepke Trio
maandag 28 april 2008, Old Quarter, Amsterdam
(Rolf Polak, 8.5.08)
Het was de allereerste keer dat de in München geboren pianist Christian Doepke in deze jazzclub optrad. En dat is niet zo vreemd, want ondanks het feit dat Doepke alweer een aantal jaren in Nederland woont, is hij na zijn afstuderen aan het conservatorium van Arnhem in 1994 (studierichting jazzpiano) weer naar zijn geboortestad teruggekeerd.
Nu was het dus zijn Old Quarter-debuut, samen met twee leden van het basistrio: contrabassist Branko Teuwen en drummer Klaas van Donkersgoed. Ondanks het feit dat Doepke nog nooit met de twee andere trioleden gespeeld had, werd het voor het toegestroomde publiek (de Old Quarter was geheel gevuld) van meet af aan duidelijk dat er deze maandagavond iets bijzonders stond te gebeuren.
Waar het bij vele pianotrio's gebruikelijk is dat de drie leden haast plichtmatig stuk voor stuk hun solo's voor hun rekening nemen, daar was het door de drive van spelen van dit trio zo, dat het net leek of we hier met een kwartet van doen hadden. Men vulde elkaar niet alleen aan bij het soleren, maar voegde er als het ware een extra dimensie aan toe, die je als muzikaal enthousiasme kunt bestempelen. De gekozen nummers, veelal afkomstig uit het standaardrepertoire van menige jazzgroep, werden aangevuld met stukken van Carlos Jobim, Christian McBride, Herbie Hancock en Branford Marsalis. En dit alles werd met een intelligente en swingende uitwerking neergezet.
Doepke is te typeren als een elegant spelende pianist met een sterke, soepele en soulvolle groove, die de ene keer aan Bill Evans en dan weer aan Bobby Timmons of Eugen Cicero doet denken. En het leuke is dat hij in zijn speelwijze het gebruik van stevig aangezette blokakkoorden totaal niet schuwt. Teuwen, spelend op een bijzonder smal vormgegeven lichthouten contrabas, was de grote stuwende basisgrondlegger van deze drie getalenteerde spelers. Hij wist in zijn solopartijen niet alleen zijn medespelers, maar ook het publiek keer op keer te enthousiasmeren. En door intens naar zijn medespelers te luisteren, toonde de jeugdige Van Donkersgoed aan het ene moment de boel goed te kunnen opjuinen door felle accenten te plaatsen, om vervolgens weer subtiel en behendig zijn brushes te hanteren.
Het is te hopen dat dit concert van Christian Doepke beslist niet zijn laatste in de Old Quarter zal zijn.
This profile was edited with layouts-backgrounds-graphics.info Editor
