Winterjong komt voort uit een idee van Ruben de Winther en Boris de Jong. Halverwege 2005 stelde Ruben voor om de gedichten die Boris schrijft van een melodie en muziek te voorzien.
Ruben: “Boris en ik kennen elkaar al vrij lang maar we werkten pas voor het eerst samen in het schreeuwbandje HiDDe!.†Hij schreef toentertijd ook muziek voor het Vlaams aandoende Serafijn.
Na HiDDe en Serafijn volgen nog The Great Sismo, dan het in The Kennedy Orchestra. Ruben is hier voornamelijk aan het bassen, al speelt hij dan ook al wel gitaar. Al die tijd ontwikkelt op een zijspoor zijn componeertalent mee via allerhande software.
Boris de Jong schrijft al sinds hij het kan. “De vraag is niet: hoe kom je er op. De vraag is hoe je ervan afkomt.†Hij stond met gedichten vaak op podia in het slamcircuit. Al vrij snel zocht hij echter een groter publiek, hij miste het zingen uit het HiDDe-tijdperk, en het samenspel.
Na het besluit om samen te werken ging het duo als Winterjong de podia op, maar nog was het niet genoeg. Ze zochten een voller geluid om op te drijven, het moest live en levend. In weinig tijd trok Winterjong nieuwe mensen aan.
Gitarist William Smits kwam als eerste erbij. Hij komt net als Ruben uit The Kennedy Orchestra, maar speelde daarvoor al in The Ultrasonic Motordevils, SMOSS en Planet Egg in Warmouth, Engeland.
Cellist Kris Barczewski is een klassiek geschoolde musicus met een smaak voor de gestreken melancholie. Hij is geschoold onder Tibor de Machula en speelde in Nederland al met Wende Snijders, Mathilde Santing, Liesbeth List en recent met Stef Bos.
Rutger Gernandt, die Rutger Kroon op drums opvolgt, is afkomstig uit de jazz scene. Hij speelde eerder met Bert van der Brink, Sean Bergin en Susanne Alt.
In deze nieuwe bezetting gaat Winterjong de podia van Amsterdam, Nederland en Vlaanderen vervoeren. De muziek is doordrenkt van poëzie en filmische sfeerzetting, maar schuwt ook een stevig ritme niet. Boris’ teksten dragen bij aan de vervreemding: ze rollen rücksichtlos door het absurde en het vrolijke of smijten met een genadeloze eerlijkheid. Ademloos luisteren, het hoofd iets gebogen, wisselt af met tintelende teentjes van het springen.
Vergelijkingen met De Kift, met Spinvis of met Ozark Henry dienen zich aan. Ook met Cinematic Orchestra of, godverhoede, met Tom Waits. De eigenzinnige lading laat zich maar moeilijk door een enkele vlag dekken. Steeds meer en grotere podia vallen voor het meeslepende geluid van Winterjong.
