Lea

“Je laat zien wat je wilt, en wat daaronder ligt kunnen mensen voor zichzelf invullen. Dit klinkt vrij dromerig maar het is een element waar je rekening mee moet houden bij het schrijven. Jij ziet het op een andere manier dan je luisteraars. Bij een goed liedje bereik je net dat midden waarbij je met je luisteraars hetzelfde voelt, en dat punt is magisch.”Het begon op haar twaalfde. Tenminste, Lea begon met zingen en met het bespelen van de gitaar. De liefde voor muziek was er daarentegen altijd al. Vanaf dat ze voor het eerst als een klein meisje langzaam de naald op een stoffige plaat liet zakken en door de boxen een zacht krakend geluid hoorde. Met open mond en een oor tegen de speaker. Graceland van Paul Simon. Lea bleek verkocht. De magie van muziek. Het was slechts een kwestie van tijd tot ze het zelf ging maken. De speurtocht begon toen. Want hoe vang je schoonheid in een liedje?Twaalf dus. Na jaren klarinet te hebben gespeeld wilde Lea meer. Interactie met anderen en niet alleen maar muziek maken ín een groep, dit keer wilde ze muziek maken mét een groep. Een klarinet vond ze een boeiend instrument, nog steeds, maar ze koos toen toch voor de gitaar. “Ik wilde met andere mensen samen spelen en zingen. Het antwoord lag voor mij destijds in de gitaar. Aangezien mijn gitaarleraar me bij de eerste les zei dat ik eigenlijk veel te kleine handen had, groeide mijn doorzettingsvermogen enorm”. En daarbij zingt het nogal lastig met een klarinet in je mond. Maar dat natuurlijk geheel ter zijde.De onvermijdelijke schoolband was het logische vervolg. De eerste keer spelen voor publiek. “Dat gevoel wat ik toen kreeg was zo overweldigend dat ik niks anders meer wilde dan optreden.” De drummer en Lea besloten een doorstart en Amphion was kort daarna een feit. Een onalledaagse samenstelling voor een beginnend bandje. Cello, klassieke gitaar, akoestische bas, drums en Lea greep terug op haar oude liefde, de klarinet, maar nam ook de zang en slaggitaar voor haar rekening. Ook schreef ze de teksten bij de gezamenlijk geschreven liedjes. Een bizarre mix van klassiek, Spaans en alternative was het resultaat. En dat resultaat bleek goed. Na een maand of drie werden de inspanningen beloond met een plaats in de landelijke finale van de Kunstbende. Die ze vervolgens ook wonnen.Het Amphion-avontuur was zeer bijzonder, maar ook kort. Na het eindexamen ging ieder ‘s eigens weegs. Lea besloot naar Amsterdam te verhuizen. Daar ging het muziek maken natuurlijk gewoon door. “Het schrijven met vijf mensen tegelijk was leerzaam maar ik wilde het eens proberen in mijn eentje te doen. Ik schreef liedjes en vroeg een vriendin om een tweede stem mee te zingen. Maar Amsterdam was niet genoeg, want ik kwam daar niet vooruit. Na de zoveelste dubbele decafé espresso te hebben uitgeserveerd in het koffiehuis waar ik werkte, besloot ik om de plaat te poetsen. Het was echt tijd voor iets anders.”Lea boekte een vlucht naar de Dominicaanse Republiek om daar acht maanden te wonen, te werken, inspiratie op te doen, te schrijven. Ze verhuisde na dit avontuur naar Nijmegen voor studie en werk. De opgedane inspiratie werd omgezet in geluid, in teksten, in de liefde voor liedjes. En ook dit keer werden Lea’s inspanningen bekroond. Ze won het Nijmeegse singer-songwriter festival en kreeg door deze overwinning de kans om veel op te treden.“Er is niets dat meer genoegdoening geeft dan een luisterend publiek. Hoewel, ik hou ook zielsveel van de kluizenaarskant van het singer-songwriterschap. Soms sluit ik me avonden op met alleen mijn viersporen recorder en zo kom ik echt weer terug bij de basis van muziek maken. Niks dan stem, gitaar of piano. Simpel en in al de eenvoud toch een vol geluid neer weten te zetten. Daar gaat het om.” De reis begon toen, naast de pick-up, kijkend naar het draaiende zwarte vinyl. En nog steeds is Lea op zoek, al is het nu in de nacht aan haar piano of in een zaal onder de spotlight met haar nieuwe begeleidingsband. De band herenigt Lea met drummer Bram van den Berg (Krezip), met wie ze in haar eerste bandje speelde, bassist Erik Harbers (Woost) en gitarist Ronny Harbers. “Het is toch fijn om muziek te maken met mensen die het lied hoog in het vaandel dragen.” De tocht gaat door, gelukkig. We zitten er midden in.