Control PL

CONTROL - HISTORIA ZESPOLU JOY DIVISION NA DUZYM EKRANIE W KINACH OD 7.03.2008
Wlk. Brytania / Australia 2007.
Rezyseria i scenariusz: Anton Corbijn, Matt Greenhalgh
Obsada: Sam Riley - Ian Curtis, Samantha Morton - Deborah Curtis
Craig Parkinson - Tony Wilson, Joe Anderson - Peter Hook,
Nigel Harris - Tramp
Film opowiada o zyciu i smierci Iana Curtisa, wokalisty Joy Division, legendarnej grupy rockowej grajacej muzyke klasyfikowana jako post-punk. Curtis rozdarty pomiedzy zyciem rodzinnym, rosnaca slawa oraz miloscia do innej kobiety popelnil samobojstwo 18 maja 1980 roku w wieku 23 lat, w przeddzien pierwszego tournee Joy Division po Stanach Zjednoczonych. Nie zdajac sobie z tego sprawy, Ian Curtis zmienil oblicze muzyki rockowej.
ANTON CORBIJN
Najwiekszy dzis tworca wizerunku gwiazd, glownie z branzy muzycznej. Fotograf, rezyser teledyskow. Urodzil sie 20 maja 1955 roku w Strijen w Holandii. Pierwsze zdjecie zrobil, majac 17 lat. Pozyczonym od ojca aparatem sfotografowal muzykow grupy Solution w czasie koncertu. Zdjecie kupila lokalna gazeta. A Corbijn, wspominajac to wydarzenie po latach, powiedzial: Spodobalo mi sie. Ale ani nigdy wczesniej, ani pozniej nie bylo juz tak latwo. Ale to nie fotografia, ale muzyka byla jego najwieksza pasja. Jako 24-latek Corbijn, z ulubiona plyta „Unknown Pleasures” Joy Division pod pacha, wyjechal do Londynu za namowa dziennikarza pisma „New Musical Express”. Chcial sprobowac zblizyc sie do muzykow, ktorych jako fan podziwial, a wtedy wszystko co najciekawsze w muzyce dzialo sie na Wyspach. No i byl tam Ian Curtis. Dwa tygodnie po przyjezdzie do Anglii przekonal czlonkow Joy Division, aby pozwolili towarzyszyc mu z aparatem fotograficznym, podczas swoich poczynan. Pierwsze okladkowe zdjecie opublikowal w „New Musical Express” juz po trzech miesiacach, a cztery lata pozniej byl glownym fotografem pisma. Zaprzyjaznil sie w tym czasie z wieloma kapelami, stal sie „swoim” czlowiekiem w postpunkowym srodowisku. Dla Joy Division nakrecil teledysk do piosenki „Atmosphere”. Dzialo sie to tuz przed samobojcza smiercia Curtisa.
Dzis jest najbardziej rozchwytywanym fotografem i rezyserem branzy muzycznej, kreuje wizerunki najwiekszych, ale pracuje wlasciwie wylacznie z przyjaciolmi, m.in. z U2, Depeche Mode, Nickiem Cave’em. Jest tworca wiekszosci okladek i wideoklipow obu grup. Bono mowi o nim: Anton to niezwykle sympatyczny i zabawny czlowiek, ale robi bardzo powazne fotografie. Najczesciej to wlasnie on doprowadza nas do ataku smiechu. Nielatwo w to uwierzyc, patrzac na jego zdjecia, ale tak wlasnie jest.
To on stoi za tytulem jednej z najwazniejszych plyt U2 „The Joshua Tree”. Bono tak wspomina to wydarzenie: Pojechalismy robic zdjecia. Drzewko Jozuego roslo na pustyni, przy jednej z drog. Pierwszy zauwazyl je nasz fotograf Anton Corbijn. Kazal zatrzymac samochod i pognal przez pustynie. Anton jest Holendrem i mowi z akcentem – bardzo smiesznie wymawia „Joshua Tree”. To nas rozbawilo i dzieki Antonowi tak nazwalismy nasza plyte. W tytule plyty kryje sie wiec smieszny watek, ale glowny powod jest powazny – ten widok zrobil na nas powalajace wrazenie.
Podroz po Ameryce, jaka odbyl wowczas z muzykami U2 jest jedna z wielu w jego pracy, gdyz wiekszosc teledyskow krecil w plenerze. Aby znalezc odpowiednie miejsce do fotografii, jest w stanie przemierzyc pol swiata. W „Enjoy the Silence”, jednym z najslawniejszych teledyskow zrobionych dla Depeche Mode, wokalista David Gahan ubrany w futro, korone, z lezakiem pod pacha musial przewedrowac kilkanascie kilometrow w roznych plenerach – skaliste klify, zielone pola Walii i Irlandii, lodowiec – by Corbijn uznal, ze osiagneli wlasciwy efekt. Gahan spiewal: „Wszystko, czego kiedykolwiek chcialem, jest tu, w moich ramionach”, przeklinajac Corbijna – Wszyscy swietnie sie bawili, a na tym pieprzonym lodowcu korona przymarzala mi do lba – wspomina.
W studiu pracuje rzadko. Wyjatek zrobil dla Nirvany, realizujac przerazajacy i surrealistyczny teledysk do piosenki „The Heart Shaped-Box”. Teledysk dostal nagrode MTV, ale poczatkowo byl pokazywany jedynie w poznych godzinach wieczornych.
Zdjecia Corbijna sa charakterystyczne. Najczesciej czarno-biale lub monochromatyczne, z duzym ziarnem. Wazne jest w nich odpowiednie, naturalne tlo. Muzykow fotografuje bez instrumentow. Fotografowal m.in.: Milesa Davisa, Davida Bowiego, Nicka Cave’a, Björk, Marianne Faithfull, Toma Waitsa, Iggy’ego Popa, Annie Lennox i wielu, wielu innych.
JOY DIVISION
Manchester lat 70. byl najnudniejszym wielkim miastem w Anglii. W niczym nie przypominal tetniacego zyciem Londynu. Wszedzie tylko fabryki, kominy, krolujace bezrobocie i depresja wywolana trudnymi reformami Margaret Thatcher. Jedyna rozrywka w miescie byly koncerty. Na Curtisie niezatarte wrazenie zrobil wystep Sex Pistols – nie potrafili grac, nie potrafili spiewac – a osiagneli gigantyczny sukces. Punk byl szansa dla kazdego.
Tak pomysleli trzej szkolni kumple pracujacy w fabryce: Peter Hook, Bernard Sumner i Terry Mason. Nie umieli grac na zadnym instrumencie, ale to nie bylo wazne. Dali ogloszenie do lokalnej prasy, ze szukaja wokalisty. Zglosil sie urzednik nizszego szczebla i poczatkujacy poeta Ian Curtis, ktorego kojarzyli z koncertow w miescie. I tak w roku 1976 powstala grupa Warsaw, ktora swoja nazwe wziela od kultowej piosenki Davida Bowiego z plyty „Low”, ulubionego artysty Curtisa. Szybko musieli pozegnac sie z ta nazwa, gdyz w Londynie byla kapela o nazwie Warsaw Pakt. Zainteresowany historia II wojny swiatowej Curtis podsunal inna, prowokujaca nazwe: Joy Division, nawiazujaca do opisanej w ksiazce Dom Lalek Yehiel De-Nur grupy wiezniarek obozu koncentracyjnego zmuszanych do swiadczenia uslug seksualnych. Wtedy muzycy zwiazali sie z genialnym producentem Martinem Hannetem i wytwornia Factory. Hannet zaczal pracowac nad brzmieniem zespolu i znalazl nowego perkusiste Stevena Morrisa. Odtad Joy Division zaczal odchodzic od punka, a znakami rozpoznawczymi formacji staly sie: niemal automatycznie pulsujaca perkusja, melodyczny bas, wyciszona gitara i subtelne brzmienia instrumentow klawiszowych. Na tle niepokojaco brzmiacej, surowej i depresyjnej muzyki pojawial sie glos Curtisa – brzmial apokaliptycznie i rozdzierajaco. Magnetyzowal smutkiem. Do tego dochodzil obledny taniec chorego na epilepsje wokalisty. Tak jawila sie grupa Joy Division. W 1979 roku ukazala sie ich debiutancka plyta: „Unknown Pleasures”, ktorej singlem promujacym byl utwor „She’s Lost Control”. Plyta byla zapisem dziwnej, mechanicznej punkowej muzyki zmierzajacej w strone nowej fali. Przykuwala uwage takze ascetyczna, czarna okladka albumu z wykresem fal radiowych zaprojektowana przez grafika Petera Saville’a. Plyta zostala dobrze przyjeta. Takze przez krytykow. Kapela wystapila w "Top of the Pops", gdzie Curtis pokazal calej Anglii swoj oblakanczy taniec. Wowczas zaczela sie slawa. Muzycy mogli ruszac na koncerty w Europie. Po wydaniu singla zapowiadajacego nowa plyte, z bodaj najslynniejszym utworem w dorobku grupy: „Love Will Tear Us Apart” („Milosc nas rozdzieli”) zakontraktowali trase po Stanach Zjednoczonych. Wtedy nasilila sie choroba Curtisa: ataki epilepsji byly coraz czestsze. Fatalny stan psychiczny wokalisty poglebialy takze problemy rodzinne. Praca nad nowym albumem byla dla Curtisa wyczerpujaca. Na „Closer” depresyjne jest wszystko: od tekstow po nieprawdopodobna muzyke. Plyta jest doskonala caloscia. Po zamknieciu sesji nagraniowej do albumu „Closer” zespol zaczal przygotowywac sie do trasy koncertowej zapowiadanej na druga polowe maja 1980 roku. Dzien przed wyjazdem 23-letni Curtis powiesil sie w swoim mieszkaniu na kablu od suszarki. Odtad genialna muzyke Joy Division przeslania mit Iana Curtisa – outsidera, melancholika, ponurego despoty, swira, ktory, chcac slawy, popularnosci, uznania i milosci, uciekl ze swiata w momencie, gdy slawa byla w zasiegu reki. Miesiac po smierci Curtisa ukazala sie plyta „Closer”. Genialna, doskonala, wsciekle smutna. Kilka miesiecy po samobojstwie Curtisa jego kumple z zespolu wyszli z depresji i zalozyli grupe „New Order”. Ale to zupelnie inna historia.
CONTROL - Trailer

Add to My Profile | More Videos