Motor Perkins

Iamos dous fulanos camiñando nun fermoso día por un frondoso e coñecido Souto da parroquia de Donramiro. Non levábamos ningún saco de plástico porque nin tiñamos a intención nin precisabamos recoller nada. Foi nun breve lapsus cando, de súpeto, estouparon diante das nosas narices varias castañas, largando por doquier e de xeito omnidireccional as espiñas dos seus ourizos coma se fosen tal metralla dunha bomba de fragmentación.
Ainda non acabaramos de sacudirnos cando, da enorme e singular nube de polvo producida, apareceu un individuo con gafas e media melena prototipo Santa Baia; tan sorprendido coma nos, este fulano estableceu para a sua defensa unha interesante e marcial postura (intuimos que era discípulo do mismísimo Mestre Brun-Dí). Nesa defensora pose lucía un amenazante arsenal constituido por dous anacos de madeira de sapelli, torneados por él mesmo, a modo de pau para bater contra algo (agora sabemos que a esa ¡pfffee! loitadora arma chámase baqueta). Consigo este elemento traía nunha pequena caixa unha especie de individuo que prefería parecerse a un galo antes que ao resto da sua familia, pero ainda así o mantiña un vínculo familiar forte gracias a catro cordas de aceiro.
Arrastrados por unha extrana, sobrenatural e tifónica forza italiana (concretamente da zona de Lombardía) vímonos irremediablemente catapultados no espacio-tempo para, intres despois, aparecer dentro dunha formación estructural de pedra e tella (comunmente chamada casa) o carón dunhas formacións estructurais de certa similitude, pola pedra e a tella, pero ben diferneciadas por un altivo instrumento campaniforme que emite sonidos con certa cadencia para chamar aos parroquianos a entrar no redil (comunmente chamadas igrexas). Non e raro ni nde estranarse que apareceramos na parte inferior desa estructura, antigamente empregada para gardar animais (comunmente chamada corte), o que si que non e tan común foi aparecer cuns aparellos emisores de sonidos entre as nosas mans…
Pouco a pouco foron uníndose os máis estranos fenómenos, un que traia unha especie de máquina de escribir cun fol, outro que traía outro fol cunha frauta incorporada, un tio con anacos de madeira con buratiños polos que soprar ou tapar, outro con algo chamado fiddle que nos sempre pensamos que era un violín, ou incluso ate un instrumento algo así como un tambor con cordas de aceiro… vamos, as cousas típicas que poden atoparse nunha lonxana parroquia chamada Doade.
Tempo despois algúns din que seica facemos música; outros, máis acordes coa situación sónica moi distante da nova banda de Vilatuxe, califícanos de ruido; tamén hainos moi guerrilleiros e nostálxicos e din que estamos a loitar; non faltarán no povo capitalino os que, nun apretón escocedor da sua almorrana, din que estamos a facer o parvo… E nos mentres tanto seguimos a pasalo ben.
Todo o demáis é tan común que carece de importancia.