Poppelaarz

De vrouw op de foto is mijn moeder, dit is haar leven in het kort:"Mijn naam was Norbertha, maar jullie kennen mij als Bep. Ik ben lang geleden in Tilburg geboren op 21 januari 1922. Ik groeide op in de Heikant, een gezellige wijk met kleine huizen en grote tuinen. We hadden een groot gezin met twaalf kinderen. Ik was nummer tien in de rij en had vijf broers en zes zussen. We hadden het gezellig thuis, er was veel contact met elkaar en we voerden regelmatig toneelstukjes op. Ik had graag na de lagere school doorgeleed maar dat mocht niet, want ik was nodig als hulp in de gezinnenvan mijn oudere broers en zussen. Veel neven en nichten heb ik van dichtbij zien opgroeien en met hen hield ik mijn hele leven een speciale band.Als jonge vrouw maakte ik de oorlog mee. Ons gezin kwam daar goed doorheen maar ik ben wel altijd boos gebleven dat die mooie levensjaren zo ingeperkt waren door zorgen en angst. Toen die nate tijd voorbij was ben ik volop gaan genieten van het leven. Ik had geen haast om snel te trouwen want in die tijd betekende dat het einde van je vrijheid. Op mijn twee-endertigste trouwde ik met Ruud, en echte charmeur. Wij hadden heel graag een groot gezin en dat kwam er ook. Zeven kinderen baarde ik, twee meisjes en vijf jongens. Het was geen gemakkelijke tijd. Zeven kinderen voeden, wassen, kleden en aandacht schenken vergt het uiterste van je krachten. Een zelfdenkende wasmachine, luiers, en een oppas-tv hadden we in die tijd nog niet. Ondanks de zwaarte waren het dankbare jaren. Mijn kinderen kunnen vertellen over verjaardagen, sinterklaas, en over hoe ze speelden in de bossen en in Zeeland, en over het kopje thee na school. In hun pubertijd veranderden mijn kinderen in aantrekkelijke jonge mannen en vrouwen. Ik vond die afstand die dan optreed tussen ouder en kind soms moeilijk te aanvaarden.Mijn hobbies bleven al die jaren dezelfde: ik hield van gezelligheid met familie en kennissen, ik kaartte graag, en verslond in stilte liefdesromannetjes. Met alcohol was ik matig, maar koffie, sigaretten en satesaus kon ik moeilijk weerstaan. Na mijn zestigste werd mijn gezondheid wat minder. Mijn grootste angst was om dement te worden of met heel veel pijn te moeten sterven. Het leven is me wat dat betreft goed gezind geweest. Ik heb een laatste ziekbed van vijf weken gehad waarbij ik op hele intieme wijze contact had met mijn man en de kinderen.Het ziekbed in de ziekenhuizen van Terneuzen, Gent en Aalst was afschuwelijk, maar die intieme bijzondere momenten met mijn eigen gezin maakten veel goed. Ik weet zeker dat we elkaar elders nog ooit zien. Tot die tijd wens ik jullie allemaal een mooi en goed leven"