normaal

Slechts enkele wisten het aan het eind van de jaren zeventig goed in te schatten. Dat achterhoekse Normaal, zo oordeelde het gros van de kenners, was weer zo'n bandje dat met veel herrie aan de weg timmerde en na enkele succesjes met dialectmuziek wel weer van het landelijke podium zou verdwijnen. Zoniet Berry Zand Scholten. De journalist, muziek- en motorliefhebber, voorspelde al in 1979 toen hij schreef voor het jaren geleden opgedoekte opinieblad accent, dat het anders zou lopen. Het zit er dik in, was zijn overtuiging, dat Normaal veel meer gaat betekenen, ook voor de andere streken van Nederland. Het dialect en de vermeende achterstallige bij het Westen zijn handelsmerken geworden waar iedereen trots op is. "Naast Normaal zijn er nog wel 100.000 mensen in ons land die zich willen verzetten tegen betutteling, burgerlijkheid en hypocrisie." Hij had het bij het rechte eind, maar kon toen nog niet weten dat ook doorzettingsvermogen, uitstraling, de mouwen op stropen bij tegenslag en de ongekende band met het publiek er van zouden zorgen dat ze zich ruim twintig jaar later nog even fris afzetten tegen de stadse stoepenschijters. Het opmerkelijke van Bennie Jolink, Willem Terhorst, Ferdy Jolij en Jan Manschot was dat er eerst een filosofie achter de band werd geformuleerd, voordat die met tekst & muziek & gedrag werd ingevuld. De kern van de filosofie is nog steeds dat je trots mag zijn op je afkomst en je daarvoor niet hoeft te schamen. Hoewel ze zich juist afzetten tegen de trendsetters uit de Randstad bleek het succes baanbrekend te werken voor andere muzikanten die zich van minder beschaafd Nederlands bedienen.Volkomen onterecht wordt nauwelijks opgemerkt dat Normaal de afgelopen jaren een status heeft opgebouwd die onvergelijkbaar is met welke Nederlandse band dan ook. Jaarlijkse concertreeksen met drie- tot vijfduizend bezoekers bij een concertzijn heel gewoon; een constante stroom albums en top-veertig singles