contact coco bongo: [email protected]

De totaalmuziek van Coco bongo & the bonfire ranch of love.
Door Jurian von Glaszpretzel
Een willekeurige zaterdagavond in een normaliter naargeestig Trapman te Schagen. De jeugd op weg naar de Markt en de Vernes -pardon: K-dance- passeert het jongerencentrum. De pas die zich hier normaal versnelt vertraagt vandaag, dus er moet iets loos zijn. En dat is ‘t; Coco bongo & the bonfire ranch of love treedt op! Er staan zo vlak voor ’t optreden nog veel menspersonen van allerlei pluimage in de rij, ongeduldig en vol verwachting trappelende om naar binnen te treden. Wie is deze band met die rare naam? Hier volgt een nadere kennismaking en beschrijving gebaseerd op objectief participerent onderzoek.
Coco bongo & the bonfire ranch of love omschreef zichzelf -hoe bescheiden- als ‘een gezellige bende’. De band kende evenveel leden als de bandnaam letters en ‘iedereen mocht meedoen’, want het ging vooral om het plezier. ‘We can’t sing, we can’t play, we make music anyway’ was het motto. Natuurlijk lekker makkelijk om de lat niet al te hoog te leggen, maar na het laatste optreden dringt zich toch de vraag op of we hier niet te maken hebben met zeer valse bescheidenheid.
Het lijkt dat de gezellige bende zelf inmiddels de lat iets hoger heeft gelegd en wat serieuzer is geworden. Er stonden vandaag twee ex-bendeleden in de zaal om hun voormalige band te aanschouwen. De constante stoelendans na nummers, waarin iedereen weer een ander instrument moest beklimmen, kostte de bendeleden -die zich zonder uitzondering kenmerken door een aartsluie inborst- blijkbaar iets te veel inspanning.. Een der exen had zich nog verdienstelijk gemaakt met het maken van de stijlvolle flyer om het optreden aan te kondigen.
Een luiheid die overigens niet valt op te maken uit de onwaarschijnlijke creativiteit die zich laat lezen uit het inmiddels indrukwekkende repertoire van stuk-voor-stuk prettige nummers, waar ze elk concert weer uit kunnen putten voor een bloemlezing uit hun oeuvre. Zo werd bijvoorbeeld afgetrapt met het mooie ingetogen Toytraintravel, wat menig romantisch meisjeshart sneller doet kloppen. Daarna kwam het bizarre Sweet miss Daisy, dat na een voortkabbelende intro uitbarstte in een kakofonie van gejank rechtstreeks uit het voorgeborchte, om dan wederom in een liefzoetig melodietje te vervallen.
Zo passeerde het publiek in een anderhalf uur durende set bijna elk denkbaar muzikaal genre van techno, polka, reggae, nederbeat, latin- en psychedelische rock tot een vleugje metal. Namen die genoemd kunnen worden om de ongelukkigen die niet bij dit spektakel aanwezig waren een voorstelling te geven; Iggy Pop meets AC-DC, UB40, Kraftwerk, Captain beefheart, Syd Barrett, , the Kinks, the Bar-Kays, Lambada, Ween en zelfs een vleugje Buena vista social club. Deze potpourri zorgde voor een gedenkwaardige avond met enkel verbaasde, verraste en verrukte gezichten.
En denkt u nu niet dat het bij een oppervlakkig pastiche blijft, die tegen plagiaat aanschurkt. Neen, behoedt u voor zo een gedachtengang! Wat Coco bongo & the brol onderscheidt is haar gehele voorkomen en de haar zo karakteriserende vibe. Coco bongo & the brol bestaat uit een achttal jongemannen, waaronder twee gelijksoortig uitziende clochards, een onzichtbare grunge-adept, een britpopper, een kleine doch stoere Aziaat, twee lange slungels die zich achter de keyboards wurmen en een hyperactieve schreeuwende en het publiek bespelende ijdeltuit. Deze diversiteit vindt ook haar weerspiegeling in het publiek dat bestaat uit gothics, metalheads, puistige pubererende hangjongeren, enkele paradijsvogels, Justin Timerlake-klonen, stoners, mensen met een cognitieve uitdaging, ouders, ooms, tantes, kinderen en de bij sommige nummers overtollige bendeleden zelf. De zwoele latinrock doet de heupen van het schone vrouwvolk wulps bewegen; de opzwepende rocksongs van de Bongoërs brengen de pogoërs in beroering; de lange jamsessies brengen de stoners in vervoering en het spijkerharde Kouwe koffie verlokt de meest bekende en gevreesde hardrocker van Schagen tot enkele nostalgische stagedives, gelijk als in zijn lang vergane glorieuze jeugd. Coco bongo & the bonfire ranch of love is producent van een sociaal-muzikaal glijmiddel.
Is er helemaal niets op aan te merken dan? Nou, misschien kan de jongemannen wat amateurisme verweten worden. Het was een beetje jammer dat na vijf nummers enkele bendeleden erop geattendeerd moesten worden dat het niet zo handig is om tussen zoveel electronica je telefoon aan te laten staan, wat misschien wel de oorzaak was van het geknetter dat soms dreigend uit de speakers knalde. Maar het waren toch ook dit soort kolderieke momenten die ervoor zorgden dat de Bongoërs in de armen werden gesloten. Op het laastst werd het zelfs surrealistisch toen het door drank en muziek bedwelmde publiek plots geconfronteerd werd met een vuige kruisbestuiving van de legendarische Judas Priest en Nigel Tufnel van Spinal Tap. Deze verschijning nam de Duitstalige zang van het bizarre Zeutkraftbedeutungen voor zijn rekening. Dit nummer heeft het in zich om een klassieker te worden in de Duitse underground-technoscene, waar menig technoër zich het hoofd zal breken over de betekenis van deze diepzinnige song.
Hoe nu dit ensemble te duiden? Mij dringt zich de term post-modernistisch op. Coco bongo & the bonfire ranch of love bestaat uit pure muziekliefhebbers die muziek als zodanig weten te waarderen en zich niet wensen te beperken tot één genre met haar begrenzende conventies, zoals bijvoorbeeld the Golden Earrings al een halve eeuw doen. Coco bongo verlegt muzikale grenzen door vaste denkkaders te problematiseren. Coco bongo beheerst verschillende vertogen en perspectieven, wat onder andere in een schizofrene tekst als ‘I think I’m a woman, I only got no boobs. If I’ve had ‘em I would show em to the whole neighbourhood’ tot uiting komt. Het blijkt passé jezelf te beperken tot één instrument. Wat dat betreft is er een parallel tussen de totaalmuziek van Coco bongo & the bonfire ranch of love en het totaalvoetbal van het gouden Nederlands Elftal uit 1974. De bandleden wisselen met speels gemak van positie en zorgen zo voor verrassing en een sprankelende voorstelling. Zo krijgt Coco bongo & the bonfire ranch of love ten alle tijden het publiek aan haar voeten, zoals zaterdag al halverwege het optreden duidelijk werd. Coco bongo & the bonfire ranch of love stelt met haar totaalmuziek nieuwe maatstaven aan muziek maken en bezorgt het publiek en passant een existentiële ervaring, wat de weifelende voorbijgangers helaas voorbij gegaan is.
Aan te bevelen voor elk festivalorganisator die verschillende stijlen bijeen wil brengen. Stop met zoeken, u moet Coco bongo boeken! Coco bongo & the bonfire ranch of love zal u bekoren met hun fijne muziekmelange en speelt de zes uur met speels gemak vol. Het schijnt dat de jongens het al doen voor acht flessen buitenlands gedistilleerd, maar dat zal niet lang meer duren.