Music:
Member Since: 26/05/2006
Band Website: www.aberdeenlovinggods.tk
Band Members: Mark Dujardin, bass Arnaud Delcart, zang en gitaar John Smit, drum en gitaar en backing vocals Ben Olbrechts, drum
Influences: Black rebel motorcycle club, Fu manchu, Dc and Marvel comics, American rockbands, deserted places, garage music culture. Gods of norvegian culture, rock icons, Kurt Cobain and the grunge culture, monster magnet, our friends. : : real editor: best profile tools : real editor: best profile tools :
How I made my profile::
I used Dave & Jay’s amazing myspace editor . : : : :
Sounds Like: Black rebel motorcycle club, Queens of the stone age, Wolfmother, Nirvana, the Doors,...
De Aberdeen Loving Gods bestaan sinds eind 1999. Na enkele jaren bij verschillende groepen te spelen (Mad eye crew, Solophopia, Anthesteria, Ernest, Kogal’s revenge, etc…) besloten Arnaud, Mark en Dimitri eens samen te repeteren. Het viel zo goed mee dat ze de Aberdeen Loving gods oprichten, een verwijzing naar de geboorte plaats van Kurt Cobain. In 2002 deden ze mee aan de Humo’s rock rally en belanden ze tot de verbazing van vele in de finale.
Hierbij wat Humo schreef tijdens het finale jury rapport.“The Aberdeen Loving Gods zullen wij altijd graag blijven zien. Tuurlijk zijn The Gods technisch onbekwaam, tuurlijk hebben ze op een halve strofe en het refrein van 'Little Monster' na niets wat voor een song kan doorgaan, en ja wij durven er behoorlijk veel op te verwedden dat ze nooit in Vorst Nationaal zullen staan, maar wat wij in The Aberdeen Loving Gods hoorden was Maureen Tucker van de Velvet Underground in de vorm van een piepklein drummertje, en Peter Hook van New Order met een hazenlip en stierenkloten. En aan de zanger kon je nu al zien dat hij, mochten The Gods ooit veel platen gaan verkopen, zijn heroïneverslaving waardig zal dragen. Ja, wij houden van verhalen, maar met verhalen alleen win je geen Rock Rally. Kritiek kan The Gods aan hun reet roesten, en als ze daarin volharden, komen ze er wel. See you in the future or see you in the gutter, boysâ€
Veel van deze commentaar was te wijten aan een door de zenuwen aangetast zeer zwak optreden tijdens de preselectie in de Nijdrop te opwijk. Valse gitaren en hakkige ritmes zetten het optreden op losse poten. Gelukkig zag de Jury hier doorheen (mede doordat zij ook oordelen over de ingestuurde CD’s). Hierdoor begrepen vele mensen niet waarom de Aberdeen Loving Gods konden doorgaan. In de halve finale in Gent werd het dan wel een spetterend optreden en volgde ook goede kritiek in de pers. Tijdens de rock rally werden de Aberdeens ook bijgestaan door Yves, een klassiek geschoolde dwarsfluitspeler. Dit gaf ook net dat ietsje meer aan de rocksongs. Na het optreden in de Voorruit gebeurde ook de doorverwijzing naar de finale in de AB te Brussel.
Nadien in 2002 en 2003 sloten ze zich aan bij rarefish, een collectief van voornamelijk Antwerpse groepen. Ze traden zoveel mogelijk op, zowel op festivals en kleinere podia soms tot 3 maal per week. Dimitri hield het gedurende die periode voor bekeken (o.a. door het veelvuldige optreden) en werd vervangen in 2004 door Stijn op drums. Stijn werd op zijn beurt iets meer dan een jaar later weer vervangen door Benne die o.a. bij de groep Orb of torture speelde. Het geluid evolueerde naar een ruiger en strakker geluid.
In 2003 kwam ook Mathijs de groep vervoegen op 2de gitaar. Met zijn jarenlange ervaring en ongelofelijke speelstijl gaf hij een nieuwe dimensie aan het geluid van de Aberdeens. In 2007 werd Mathijs, doordat hij nog bij verschillende andere groepen speelde vervangen door John.
Gedurende die 5 jaar brachten de Aberdeens 3 CD’s in eigen beheer uit. Hoewel ze positieve commentaar kregen in magazines als Rif Raf en Sideline was er van airplay spijtig genoeg nauwelijks sprake. Dit hield de Aberdeens niet tegen en ook in Nederland werd er opgetreden op festivals.
Aberdeen Loving Gods – Kinky Star
Het is nogal stil geweest rond dit rockviertal uit Jette, sinds ze vier jaar geleden – tot afgunst van velen – in de Humo’s Rock Rally-finale stonden. Een jaar later brachten ze nog een debuutplaat uit die erg de moeite was, maar jammer genoeg niet de aandacht kreeg die hij verdiende. Dit vier songs tellende demootje lijkt ons in elk geval weer een veelbelovend visitekaartje voor de toekomst. Opener ‘Landslide’ scheurt open als het versgewassen hemdje van een stevig uit de kluiten gewassen Hulk, en dendert vervolgens gestaag verder als your typical garagerocker. De interessante grungy gitaarsolo’s en een korrelige, maar toch ietwat vermoeid aandoende zang geven het geheel wel een uitgesproken eigen smoel. Misschien ligt het aan de betere productie die dit nummer kreeg, maar dit nummer telt als onze favoriet van de vier. Bij ‘Black Moon’ komt de zang van Arnaud Delcart al heel wat beter uit de verf, maar doordat het live is opgenomen (in het Kultuurkaffee van de VUB) liggen de gitaar- en basbijdragen erg op de achtergrond. Wel hoorden we een band die duidelijk zijn Pappenheimers kent in het stoner-genre: door de talrijke tempo-wisselingen en de slicke gitaarsolo’s van Matthijs Provoost zijn Kyuss en Black Sabbath nooit veraf. We kunnen ons slechtere invloeden voorstellen. In de intro van ‘Slime Cave’ wordt – alwéér! – ‘I Wanna Be Your Dog’ eventjes aangehaald; gelukkig is de rest van het nummer niet nog maar eens een flauw afkooksel van die klassieker. Wat we wél krijgen, is bezeten, snelle psycho-rawk van de betere (erg vettige) soort, met een glansrol voor bassist Mark Dujardin, die hier voor het eerst méér laat horen dan slechts een voorzichtige backup voor de gitaartandem. Afsluiter ‘Dragon’ begint als iets dat onder de betere prog/bluesrock valt te catalogeren, maar gaat alras ten onder aan de toch wel erg ridicule tekst en een paar foutjes van drummer Ben Olbrechts, die voor het overige zich wel uitstekend van zijn taak kwijt. Een beetje een gemiste kans, dit nummer. Conclusie: dit is duidelijk het soort band dat je live aan het werk moet zien om de magie ten volle te vatten, maar toch bevat deze demo voldoende panache om niet te gaan vervelen. Puik schijfje dus!
Aberdeen Loving Gods Not quite sure whether it's Loving Gods from Aberdeen or Gods who love Aberdeen (and guessing it's the latter due to their being Belgian), but I don't really care as I like what I hear. Listing among their influences Joy Division, Sebadoh and Sonic Youth (and by listening that comes as no surprise) they have been touring Belgium - and may, just may, make it all the way to the hallowed hallways of Aberdeen itself. From: Belgium Site: http://aberdeenlovinggods.tk
Iemand al eens van het Belgische indie-collectief Rarefish gehoord? Wel, ik tot voor kort ook nog niet. Ik zal het me alvast niet beklagen, want op dat labeltje zitten The Aberdeen Loving Gods. Een band die me één van de meeste verrassende CD's van 2003 bracht. Ze stonden al een keertje in de finale van Humo's Rock Rally en ik kan de jury geen ongelijk geven. De "romantic grunge rockers", zoals ze zichzelf beschrijven, hebben een plaat gemaakt die bol staat van de rauwe emotionaliteit. De CD heeft me van begin tot einde kunnen raken, iets wat ik over maar weinig albums kan zeggen. Nummer voor nummer deed deze band het me koud en warm krijgen tegelijk. Opener "Little Monster" klinkt aanvankelijk een beetje slordig, maar sleept je uiteindelijk mee in de rauwe emotie waarover ik het al eerder had. Mijn favoriet nummer komt iets later met "Puke & Cry 1". Een prachtig nummer dat ondanks de simpele structuur me al vanaf luisterbeurt één in de band houdt. Schrik trouwens niet als je een dwarsfluit hoort want ook dat zit in dit album. Dit klassieke element voegt heel wat toe aan de sfeer doorheen dit album. "Winterlooms" klinkt hierdoor nog eens een tintje melancholischer dan enkel maar met de gebruikelijke elementen. Even deed dit me denken aan Submission Hold, een andere band die van de dwarsfluit een belangrijk element gemaakt heeft. Deze band speelt echter nog een heel ander soort muziek, waardoor de vergelijking niet echt opgaat. The Aberdeen Loving Gods brachten me een CD die me enorm goed beviel. Dit is een band die ik nog eens live wil zien!
Record Label: bandarchy records
Type of Label: Indie
