Dennis Wels

Masthead Banner Made with MyBannerMaker.com! Click here to make your own!

Myspace Layouts - Myspace Editor - Image Hosting

SINGER-SONGWRITER WELS, DENNIS Serenity (EVIL CAT) http://www.myspace.com/denniswelssolo Tijdens de huidige renaissance van singer-songwriters in Nederland is daar voor mij plots Dennis Wels. Het stoort me dat Serenity mijn eerste kennismaking met ‘m is. De singer-songwriter uit het Brabantse Boxtel heeft al een bloemrijk verleden achter zich. Ooit speelde hij in Americana-band King Talula, solo stond hij in het voorprogramma van Eugene Edwards en Woven Hand. Een 3voor12-recensie van een optreden op het Tilburgse ZXZW-festival veegt de vloer aan met de kwaliteiten van de Brabander. Weinig verheffend, middelmatige stem en matige teksten. Wie met open mond naar Drown You In The Well luistert, vraagt zich af of het over dezelfde Dennis Wels gaat. Met doorrookte stem declameert hij er, begeleid door licht ronkende gitaar, een groot leed. Prachtig, intiem en ongemakkelijk. Opener Walk Through Life is luchtiger, maar die stem van Wels staat als een dijk. Niet alleen klinkt de Brabander als een hese Bruce Springsteen, ook zit er een goed verborgen snik in z’n stem. Dit zorgt ervoor dat je hem in de afwisselend naar folk, pop en blues lonkende liedjes gelooft. Goed, hier en daar klinkt Serenity te vrijblijvend, maar daar staan liedjes als het Tom Waits-achtige Armed Myself, dat je direct naar de strot grijpt, tegenover. Met dank overigens aan de fijne productie van Rudy Bressers. Van Wels gaan we meer horen. THEO PLOEGPLAYED SHOWS.....SO FAR:200804/10 The Demo Room (radio 90 fm), Leersum 23/09 De rode pimpernel (support for John Lester), Den Bosch 17/09 U-Rock, Utrecht 23/08 The Rambler, Eindhoven (support for Guy Forsyth) 03/08 Het Front, Vroomshoop (support for Jeff Martin) 06/07 Plein 79 (showcase grote prijs van Nederland), Den Bosch 28/06 Podium Boxtel, Boxtel 27/06 Oranje koffiehuis, Arnhem 07/06 De Pul, Uden (support for Baby Dee) 03/06 Opus four music cafe, Gorichem 31/05 Cafe komt goed, Rosmalen 24/05 Laat maar, Den Bosch 06/05 U-Rock, Utrecht 25/04 Groene engel, Oss (support for Jelena) 15/04 De rode pimpernel, Den Bosch (support for Vanessa Peeters) 12/04 Churchchill festival, Boxtel 08/04 Toonzaal, Den Bosch (playlab) 23/03 Prilpop festival, Sevenum 12/01 Cafe komt goed, Rosmalen200727/12 De zwaan, Heeswijk/Dinther 07/12 Oranje koffiehuis, Arnhem 16/11 Bommel, Eindhoven 08/11 La rocka, Leiden 14/10 Plein 79 (support for Jelle Paulusma) 11/10 't Poorthuys, Wageningen 05/10 't Bonte palet, Den Bosch 04/10 Het glaspaleis, Heerlen 23/09 Opus four music cafe, Gorichem 20/09 Cafe de huiskamer, Breda 16/09 En garde, Boxtel 22/06 013, Tilburg (support for Daniel Lohues) 29/03 Patronaat, Haarlem (support for Gert Vlok Nel) 02/02 013, Tilburg (support for Gert Vlok Nel)200617/12 Hotel Corso, Eindhoven (support for Danny Vera) 24/09 ZXZW Festival, Tilburg 30/07 Eetcafe de kerk, Boxtel 15/07 Effenaar, Eindhoven (support for Woven Hand)Het zou mijn eerste kennismaking zijn met Het Front. Het podium is gevestigd in een vroegere middelbare school en het gebouw wekt het nog steeds een beetje die indruk. Nadat ik mijn auto heb geparkeerd op het schoolplein (waarmee Het Front direct het enige podium is dat ik ken met privéparkeergelegenheid), was het tijd om op zoek te gaan naar een ingang. De entree was gemakkelijk te vinden, maar meer vanwege het geluid dat er vandaan kwam dan doordat het zo duidelijk is aangegeven. Twee vriendelijke kassamedewerkers stonden me te woord en in de overgang van de entree naar de zaal, kwam ik langs een paar kapstokken. Vanavond was 't voldoende, maar ik ben benieuwd hoe ze dat in de wintermaanden aan zullen pakken... Ik heb mijn jas opgehangen en daar stond ik dan – achter in een wonderbaarlijk grote en vrijwel lege zaal. Voorprogramma voor vanavond was Dennis Wels. De Brabantse singer-songwriter wordt live ondersteund door twee collega-gitaristen. Helaas werd Dennis behoorlijk tegengewerkt door het geluid: in eerste instantie stond zijn microfoon duidelijk veel te zacht. Het duurde niet lang voor het volume werd bijgesteld, maar ja – dan de geluidskwaliteit nog. Gedurende het grootste deel van de set klonk zijn stemgeluid duidelijk niet zoals het zou moeten klinken. Ondanks de grote afstand tot het kleine publiek dat vooral achter in de zaal bleef staan en het slechte geluid, wisten de jongens echter een prima set neer te zetten. Na de ombouw betrad Jeff Martin stilletjes het podium. Ondanks dat hij zich zonder veel aandacht te trekken rustig installeerde op het podium, trok hij als een magneet de inmiddels 120 man publiek naar zich toe. De sfeer was ontspannen en doordat het publiek zich netjes verdeelde over de totale breedte van de zaal, had iedereen goed zicht zonder op elkaar gestapeld te staan. Hoewel de zaal niet vol was, bestond het publiek grotendeels uit mensen vanuit het hele land, aangevuld met wat publiek uit de regio. Zodra Jeff Martin begon te spelen, hing het publiek aan zijn lippen. Hij begon met een introductie die de indruk wekte dat hij zou aanvangen met een akoestische versie van 'The Bazaar', één van de grootste hits van The Tea Party. Het publiek was enthousiast, maar Jeff liet ze nog even wachten... Soepeltjes vloeide zijn gitaarspel over in 'Hurt' van Johnny Cash, gezongen in de derde persoon enkelvoud. En het was denk ik de mooiste versie van Hurt die ik ooit gehoord heb. Niet alleen omdat Jeff de tekst plotseling niet over zichzelf liet gaan, maar ook vanwege zijn stemgeluid dat verbluffend goed bij het nummer past. Het einde van Hurt en de introductie van The Bazaar werden vervolgens door Jeff weer vloeiend aan elkaar geplakt en na nog véél meer enthousiasme dan tijdens de eerste introductie, leek het concert dan toch echt te zijn begonnen. De eerste twee nummers bleken een voorbode voor de anderhalf uur die daarop zouden volgen. Het concert was een aaneenschakeling van nummers die Jeff, soms aangekondigd, soms ook niet, vloeiend achter elkaar door zou spelen. In de setlist was onder andere ruimte voor 'The Messenger', 'Line in the Sand' en 'Coming Home'. Ook 'Requiem', waarover de rasmuzikant vertelde dat hij onlangs tot de conclusie is gekomen dat hij dat nummer eigenlijk voor zichzelf heeft geschreven en niet voor The Tea Party, kwam aan bod. Jeff's cover van 'Love the One You're With' werd meegezongen door vrijwel het hele publiek. Indrukwekkend was ook 'Black Snake Blues', dat hij redelijk aan het einde van zijn set speelde. Toegift was het prachtige 'Sister Awake'. Kortom, een fijne combi van eigen werk, nummers van The Tea Party en een paar bekende (maar daarom niet minder mooie) covers. Tijdens zijn set was echter niet alleen ruimte voor muziek. Jeff nam ook genoeg tijd om uitgebreid te praten met zijn publiek en de crew. Het geluid in de zaal was tijdens Jeff gelukkig prima, maar hij had nog wel wat te klagen over het geluid uit de monitors. Hij kon zichzelf niet zo goed horen, want tsja, “I'm a rockstar, I'm deaf!”. Uiteindelijk leek hij tevreden, maar hij vroeg zich nog één ding af: “Am I too demanding?” Na The Bazaar maakte hij ons bovendien direct duidelijk dat hij geen zin had om arrogant te gaan doen. Hij kon dan wel een rockstar zijn, maar vanavond waren we “all friends”. Ook vertelde hij dat hij normaal gesproken nog een percussionist bij zich heeft, maar dat deze niet aanwezig kon zijn omdat hij nog een toespraak moest schrijven voor een bruiloft. Daar had 'ie weken de tijd voor gehad, maar helaas, hij had het erbij laten zitten en dat moest nét vanavond gebeuren. Gelukkig kon het publiek de rol van percussionist vervullen, want volgens Jeff hebben 'the Dutch' een zeer goed ritmegevoel... 'More guitar, please!' was wel de meest gehoorde opmerking zondagavond in Het Front. Op een gegeven moment werd de charismatische muzikant daarop wat sarcastisch... 'He's so demanding!', aldus Jeff over zichzelf. Meest vermakelijke opmerking van de avond ging over Richie, de Ier die Jeff mee had genomen om zijn gitaren aan te geven. 'He is actually Corked...' Kortom, zondagavond 3 augustus was niet alleen een imposante opening van het nieuwe seizoen voor Het Front, maar ook een avond om nooit te vergeten voor het publiek ANOUK TIMMERMAN.De Boxtelse singer-songwriter Dennis Wels en tevens zanger van het eveneens uit Boxtel afkomstige americana gezelschap King Talula timmert al flink wat jaren aan de weg. Volgens eigen zeggen klinkt hij als een dronken John Denver, verslaafd aan crack. Doorleefd klinkt de singer-songwriter zeker. Daar zorgt zijn rauwe stemgeluid en zijn keuze voor een southern geluid wel voor. Het materiaal is voornamelijk akoestisch, met hier en daar een toegevoegde banjo, een elektrisch gitaarriedeltje, percussie en drums. Dat Dennis Wels solo veel overeenkomsten vertoont met zijn band King Talula is op zich niet zo vreemd. Nummers als ‘Digging for Gold’ en ‘Don’t Ask Me Why’ waren immers al in die formatie te horen en bovendien laat hij zich muzikaal begeleiden door King Talula gitarist Rudy Bressers. Hoe het ook zij, Dennis Wels brengt met ‘Nightflowers in Bloom’ een overtuigend en met regelmaat kippenvel bezorgend album. De sympathieke Boxtelnaar bewijst daarmee een getalenteerd liedjesschrijver te zijn. De liedjes zijn gevoelig en melancholisch uit hart en ziel, geïnspireerd door artiesten als onder andere Jeff Martin (Tea Party), 16 Horsepower, Mark Lanegan en Damien Rice. Er staat geen slecht nummer op dit album. Vooral de subtiele arrangementen zijn met veel gevoel voor melodie uitgedacht, zonder dat daarmee de kern van het liedje verloren gaat. Dat levert dan ook enkele briljantjes op. ‘Love Songs’ is bijvoorbeeld een sterk nummer met een krachtige melodie en bij ‘Don’t Ask Me Why’ houdt uw scribent het net droog. Met het episch eindigende ‘Speak Through Me’ is de climax compleet en mag er reikhalzend uitgekeken worden naar een van de vele optredens dit jaar SANDER TONINO.DENNIS WELS Druk was het niet, maar blijkbaar was dit verwacht, de zaal van De Pul was erg fraai aangekleed met ouderwetse bioscoopstoeltjes en tafeltjes, waardoor de avond een nachtclub-uitstraling kreeg. Voorprogramma Dennis Wels uit Boxtel overtuigde de eerste aanwezigen met zijn heftige stem en lekker-in-het gehoor-liggende gitaarsongs. Heerlijk puur, met slechts twee akoestisch gitaren en zang was dit een mooie start van de avond. BABY DEE Baby Dee is een entertainer en dat merk je in alles. Met de nodige humor en zwartgalligheid fladdert deze excentrieke persoonlijkheid door de set heen. Niemand weet wat 'ie te wachten staat, zelfs de begeleidende cellist en drummer niet, want de setlist wordt al na het tweede nummer weggegooid. De show van uiteindelijk een uur en tien minuten bevat werk van haar laatste plaat, aangevuld met wat oudere songs en Baby Dee speelt voornamelijk piano. Slechts op enkele nummers hanteert ze de harp. Hoogtepunt voor mij blijft het kroegnummer The Early King, waarbij alle sterke elementen van Baby Dee haar stem aan bod komen. Het lage theatrale en het hoge krengerige is een geweldige combinatie.. Tevens vult de cello dit nummer lekker aan met venijnige krachtige riffjes en kan de drummer lekker freakerig reageren op de beide muzikanten. Prachtig. Na lang aandringen van de enthousiaste aanwezigen volgt er een toegift en na dit blijft men verdwaast achter. Wat hebben we meegemaakt? Misschien wel een van de raarste concerten van het jaar. Maar we leven nog en hebben al onze vingers en tenen nog. Maar goed, dat had Baby Dee na het derde nummer ook belooft: "Do not worry people: Tonight everybody's staying alive, and at the end you still have your fingers and toes......ERIK VAN ROSMALEN.Ondergetekende prees voorganger ‘Nightflowers in Bloom’ in een voorgaande recensie de hemel in. Een dergelijke beoordeling schept uiteraard verwachtingen. Verwachtingen die met ‘Serenity’ moeiteloos worden waargemaakt. Niet eens zo zeer qua vernieuwing in het geluid of door het experiment op te zoeken. Daarvoor klinkt ‘Serenity’ teveel als zijn voorganger. Wel omdat Dennis Wels wederom bewijst over uitstekende schrijverskwaliteiten te beschikken. Ook de thematiek van de inhoud klinkt vertrouwd. Vraagtekens over het leven, de liefde en alles waar we in de snelheid van het bestaan niet bij stilstaan, zoals in opener ‘Walk Through Life’. Uiteraard vormt Dennis Wels geen uitzondering op de onderwerpen van collega muzikanten in dit genre. Toch weet hij met zijn donkere teksten en doorleefde stem te beklemmen en te ontroeren. Een andere positieve eigenschap is dat Wels met beperkte middelen weet te boeien. Slechts gewapend met een akoestisch gitaar en hier en daar een slide gitaar, lichte percussie of een melodieuze tokkel blijft de Boxtelnaar bij de essentie van het liedje. Sidekick Rudy Bressers is op dit album wederom van de partij en vormt met zijn warme gitaarspel een welkome aanvulling. Eens te meer is Bruce Springsteen een belangrijke bron van inspiratie, maar ook Woven Hand (Dennis Wels stond ooit al in het voorprogramma) en Jeff Martin zijn al jaren duidelijk verweven in de muziek van Wels. Voor liefhebbers van melancholie in een americana jasje en met een vleugje blues bent u met ‘Serenity’ aan het goede adres SANDER TONINO.