About Me
(...) czlowiek musi sie nauczyc skupiac na wszystkim, co robi: na sluchaniu muzyki, czytaniu ksiazki, rozmowie z drugim czlowiekiem, na ogladaniu pejzazu. To, co sie robi w danym momencie, musi byc jedyna rzecza, ktrej sie czlowiek calkowicie oddaje. Jezeli ktos sie skoncentrowal, nieistotne jest, co robi; rzeczywistosc rzeczy waznych i niewaznych przybiera nowe wymiary, poniewaz w danym momencie skupia na sobie cala uwage czlowieka. Chcac sie nauczyc koncentracji, nalezy w miare mozliwosci unikac prowadzenia banalnych rozmw, to znaczy takich rozmw, ktre sa nieistotne. Jezeli dwoje ludzi rozmawia ze soba o tym, jak rosnie drzewo, ktre oboje znaja, albo o smaku chleba, ktry dopiero co razem jedli, albo o wsplnym przezyciu w swojej pracy, taka rozmowa moze miec znaczenie pod warunkiem, ze doswiadczyli tego, o czym rozmawiaja, i nie traktuja tej rozmowy w sposb oderwany; z drugiej strony, rozmowa moze sie toczyc na temat polityki czy religii, a mimo to byc banalna; zdarza sie to wtedy, kiedy dwoje ludzi posluguje sie komunalami i nie wklada serca w to, co mwia w danej chwili. Powinienem dodac w tym miejscu, ze rwnie wazne jak unikanie banalnej rozmowy jest unikanie zlego towarzystwa. Przez zle towarzystwo nie rozumiem bynajmniej jedynie ludzi zepsutych i szkodliwych; tych bowiem powinno sie unikac ze wzgledu na to, ze stwarzaja wokl siebie trujaca i przytlaczajaca atmosfere. Mam tu na mysli towarzystwo "zywych trupw", ludzi, ktrych dusza jest martwa, chociaz ich cialo zyje; ludzi, ktrych mysli i rozmowy sa banalne, ktrzy plota, a nie mwia, i ktrzy wypowiadaja wyswiechtane frazesy, zamiast myslec. Jednakze nie zawsze jest mozliwe unikanie towarzystwa takich ludzi, a nawet nie zawsze konieczne. Jezeli nie reaguje sie tak, jak oczekuje tego nasz rozmwca - to znaczy oklepanymi frazesami i banalami - ale prowadzi sie rozmowe wprost i po ludzku, czesto sie zdarza, ze czlowiek taki zmienia swoje zachowanie, w czym pomaga mu zaskoczenie czyms niespodziewanym.
         E. Fromm, The Art of Loving, 1956
..
