52656107

Ανάσες ΠοδηλάτουΛονδίνο, αρχές Νοέμβρη 2008Συνήθως βιάζομαι, μπερδεύομαι στο λεγόμενο 'rat-race', την ανελέητη 'κούρσα' των ποντικών. Αλλά σήμερα δεν είχα λόγο να τρέξω, προλάβαινα άνετα να φτάσω στη δουλειά στην ώρα μου. Ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα στη μέση της εβδομάδας, χωρίς βροχή ή δυνατούς ανέμους, κι ένα φως κατά κάποιον τρόπο άτολμο, υποχονδριακό.Ανέβηκα στο ποδήλατο -πολλές από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου στο Λονδίνο τις συνάντησα πάνω στο ποδήλατό μου- και βγήκα στο δρόμο. Το ξέρω...είναι επικίνδυνο, δηλαδή αν εμπλακείς σε σύγκρουση με μηχανοκίνητο είσαι πιο ευάλωτος από τους επιβάτες τους, αλλά σίγουρα έχεις καλύτερη αντίληψη του περιβάλλοντος, λόγω θέσης και δυναμικής.Άσε την ευελιξία που σου επιτρέπει, αν και παράνομη, η 'υβριδική φύση' του, η ιδανική λύση για μετακίνηση σε αστικά κέντρα -στην άσφαλτο όταν αυτό σε ευνοεί ή σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους (πεζός ή αναβάτης) για παρακάμψεις ή σε περίπτωση μποτιλιαρίσματος.Ένα συνηθισμένο δρομολόγιο λοιπόν ξεκίνησα και σήμερα, από το Τσέλσι ως τη γέφυρα του Βατερλό. Το Τσέλσι είναι ένα ιστορικά προνομιούχο προάστιο, ο τόπος διαμονής διάσημων προσωπικοτήτων και μεγιστάνων. Εγώ ήμουν τυχερός, και μπήκα στο προνομιούχο όπως ανέφερα δημοτολόγιο, νοικιάζοντας ένα πολύ συμπαθητικό για τα δεδομένα του Λονδίνου δωμάτιο σε φιλικό σπίτι, για το εξαιρετικά οικονομικό ενοίκιο των 300 στερλινών. Το διαμέρισμα σε πολυκατοικία, πρώην εργατικές κατοικίες, βρίσκεται στην οδό Μποφόρ, δίπλα στη γέφυρα του Μπάτερσι.Αυτή ήταν λοιπόν και η αφετηρία μιας διαδρομής που θα με έφερνε 20 λεπτά και εφτά γέφυρες αργότερα στη δουλειά, εξολοκλήρου κατά μήκος του Τάμεση. Είναι η κύρια οδική αρτηρία που στολίζει τη Βόρεια όχθη του Τάμεση, διασχίζοντας το Λονδίνο από δυτικά προς ανατολικά με διάφορους ελιγμούς, με μια γιρλάντα από πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλί και άσπρα φωτάκια.Θα μου πεις, 'καλά, ρεμβάζεις, ενώ είσαι πάνω στο ποδήλατο;' -λίγο ξεκλέβω ματιές, δεξιά κι αριστερά, αλλά όταν έχω χρόνο, όπως σήμερα, σταματάω όπου θέλω, και ναι ρεμβάζω (επίσης προσπαθώ, μάταια να 'συλλάβω', να εγκλωβίσω την ατμόσφαιρα σε μια φωτογραφία, αν και ξέρω ότι το μόνο που μου μένει είναι ένα φτηνό αντίγραφό της). Στο Λονδίνο έχει αναπτυχθεί και μια περισσότερο δεκτική συνείδηση για τους ποδηλάτες, αλλά εξακολουθείς να κινδυνεύεις από επισκέπτες και πρόσφυγες της Νότιας Ευρώπης, των Βαλκανίων και της Αφρικής, που έχουν μια εντελώς εγωκεντρική αντίληψη του Κ.Ο.Κ..Η μαγεία όμως του ποδηλάτου είναι οι ανάσες του... βαθιές ανάσες που σου επιτρέπει και συχνά σου επιβάλει -επιτάσσει περισσότερη οξυγόνωση των μυών, ενώ ταυτόχρονα σου προκαλεί έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα. Και είναι οι εικόνες της συγκεκριμένης διαδρομής, Τσέλσυ-Βατερλό(για τη γέφυρα του Λονδίνου μιλάμε πάντα), που με συγκινούν ασφυκτικά, κάθε φορά, μου εμπνέουν βαθιές ανάσες, μαζί με τις μικρές αποκλίσεις από το επίπεδο της διαδρομής.Το υγρό στοιχείο ξεκάθαρο στο γενετικό μου υλικό, η θάλασσα κι ο ουρανός του νησιού που μ' ανέθρεψε. Ένα φως που αντανακλά στο σκοτεινό, υποχθόνιο καθρέφτη του Τάμεση, που δείχνει ακίνητος, αλλά σύμπλεγμα από σαρκοβόρα ρεύματα διαγράφουν τα όριά τους στην επιφάνειά του με λεπτές γραμμές σαν αυτές στην παλάμη ενός χεριού.Ευχή και κατάρα το γενετικό αυτό δέσιμο με το νερό που κυλάει και γεμίζει ανάσες το μυαλό που το αποζητάει, σαν το δικό μου, πάνω σ΄ ένα ποδήλατο.Σ' αυτό το ταξίδι διασχίζω δρόμους που περιστοιχίζονται από αλληλουχίες ώριμων δέντρων και παρκάκια, με θάμνους και παρτέρια, ενώ απέναντι, στη νότια όχθη δεσπόζει ο ναός του χαμογελαστού βούδα στο κέντρο ενός από τα μεγαλύτερα πάρκα, αυτό του Μπάτερσι, μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης γέφυρας της διαδρομής μου. Είναι ένας θαυμάσιος φυσικός πολιτισμός που ακμάζει δίπλα σ΄ έναν παγανιστικό τεχνοκρατικό, που ορθώνεται δυναμικά κατά μήκος της διαδρομής. Ένας πολιτισμός που μεγαλουργεί, ειδικά αυτήν την εποχή, που ετοιμάζεται για τον επερχόμενο χειμώνα και το βαθύ πράσινο γίνεται κόκκινο της φωτιάς, και κίτρινο και πέφτει στη γη και γίνεται ένα μαγικό καφέ χαλί, που στο φύσημα του ανέμου πετάει και στροβιλίζεται -και απογειώνει τις ανάσες.Κι οι δυο αυτοί πολιτισμοί που φαίνονται συχνά ν΄ αλληλοσυμπληρώνονται κι αλλού ν΄ ανταγωνίζονται είναι μαγικοί...μια ανάσα στο αρχιτεκτονικό 'οργανικό' μεγαθήριο του Σερ Φόστερ(πρώτη γέφυρα), Μπάτερσι Πάρκ(μεταξύ δεύτερης και τρίτης), το καταπληκτικά φωτογενές 'μαυσωλείο ενέργειας' (τρίτη γέφυρα), οι κλίμακες του οικοδομικού 'παράδεισου'(τέταρτη γέφυρα), η 'εκκλησία της βρετανικής τέχνης' προπομπός του κραταιού συμπλέγματος μνημείων του νότιου κέντρου(Κοινοβούλιο, το Μάτι του Λονδίνου, Καθεδρικοί, θέατρα, μουσεία, σταθμοί και τρένα) -μεταξύ κι εκατέρωθεν πέμπτης, έκτης κι έβδομης γέφυρας.Τη γέφυρα του Βατερλό, που είναι στην ουσία η όγδοη της διαδρομής δεν την υπολογίζω, γιατί ποτέ δεν την περνάω, αφού η δουλειά μου βρίσκεται στη σκιά της.Σήμερα η διαδρομή μ' έφερε αντιμέτωπο μ' ένα θέαμα μοναδικό...οι πλανητικές δυνάμεις που κινούν παλινδρομικά το θαλάσσιο όγκο της γης και συνεχώς διαφοροποιούν το δαντελωτό των ακτών της, λες κι ήθελαν να αδειάσουν τον Τάμεση. Τον είχαν συρρικνώσει, σαν τιμωρία στην έπαρσή του, σ΄ ένα ρυάκι που με το ζόρι κρατούσε όρθιες τις βάρκες και τα ποταμόπλοια, ενώ ταυτόχρονα αποκάλυπτε μεγάλες εκτάσεις της κοίτης του. Μόλις αντιλήφθηκα το διαφορετικό του τοπίου, κατέβηκα από το ποδήλατο κι έμεινα εκεί πάνω στην κόγχη του χτισμένου αναχώματος να φαντάζομαι την αίσθηση του να περπατάς στην αναδυόμενη παραλία. Φαντάστηκα τα σημάδια που θα άφηναν οι ρόδες του ποδηλάτου μου.Ανεβαίνοντας στο λατρεμένο μου ποδήλατο για να κυκλώσω τις τελευταίες πεταλιές της διαδρομής, σκέφτομαι το επερχόμενο Βατερλό μου, και μαζί όλες τις ήττες που έχω χρεωθεί. Μια κραυγή, σαν πολεμική ιαχή στο κέντρο ενός ιμπεριαλιστικού πολιτισμού, φουσκώνει στο στήθος μου, κι εκρηγνύεται ν΄ αδειάσει και το τελευταίο κυβικό εκατοστό ανάσας, μια ζωή, ένας μικρός θάνατος και μετά, μια νέα ζωή...Ζήτω τα Βατερλό που εμπνέουν τέτοιες διαδρομές.Σημείωση: ρίξτε μια ματιά στις σχετικές φωτογραφίες, που βρίσκονται στο φάκελο "London-Thames on a bike" τραβήχτηκαν με iphone 2G