I'd like to meet:

μια φορά κ εναν καιρό... ήταν ένα παιδί ονειροπόλο που η ζωή του ξεκινούσε τώρα..ήρθε η ώρα ν'ανοίξει φτερά.. κ η ελπίδα πέταγε μακριά..πολύ μακριά..εκεί που δεν υπήρχε πόνος..εκεί που τα δάκρυα ήταν βροχή χαράς..εκεί που άνθρωπος δεν έιχε φτάσει..εκεί που όλα ήταν γεμμάτο χρώμματα..εικόνες παραμυθένιες..εκεί που η κάθε μέρα ήταν γιορτινή.. γέμισε την βαλίτσα του όνειρα κ επιθυμίες..και φόβο!ΝΑΙ!φοβόταν το καινούριο μονοπάτι π έπρεπε να πάρει για να΄πάρουν μορφή τα όνειρα του!!!!μα δεν έκανε πίσω..τόλμισε.. δεν είχε σημασία αν τα καταφέρει η όχι..αυτό που μετρούσε ήταν πως προσπάθησε..μα κάποτε κάπου έιχε διαβάσει πώς αν επιθυμείς κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνομωτεί για το πιάσεις στα χέρια σου.. ξεκίνησε λοιπόν.. στην αρχή όλα του φαινόταν δύσκολα..και κάθε βράδυ τρόμαζε..το τρόμαζε το σκοτάδι και οι ήχοι του δάσους..έτσι και ένα βράδυ καθώς είχε καθήσει κάτω απο ένα κυππαρίσι άρχισε να τον κυριεύει ο φόβος του πέπλου της νύχτας.οι μπλέ χάντρες του αμέσως γέμισαν βροχή..κ η βροχή έγινε καταιγίδα..κ όπως ο λυγμός του μπλέκοταν με τους ουρλιαχτά των λύκων έιδε κάτι που του κίνησε την περιέργια...σκούπισε τα μάτια του..πίστευψε πως ήταν μία οφθαλμαπάτη..κ όμως..αυτό που αντίκριζε ήταν αληθινό..ήταν μία τοσοδούδα..ένα μικρό τόσοδα πλασματάκι.. κ πριν καν καταλάβει πως και γιατί.. άκουσε μία φωνή .. --γίατι στις χάντρες σου τις μπλέ έχεις βροχή...? **είναι που φοβάμαι το σκοτάδι.. --να μήν φοβάσαι ήρθα για σένα.. **για μένα??γιατί διάλεξες εμένα.. --πές πως είμαι ο φύλακας ΄΄Αγγελος σου και δεν αντέχω να σε βλέπω να πονάς.. **μα είσαι τόδοδα μικρούλα.. --κ όμως ή ψυχή μου είναι μεγάλη.. κ αμέσως το παιδί σκόρπισε παντού χαμόγελα!!!! τα δάκρυα στέρεψαν! το πρόσωπο του έλαμψε απο χαρά! δεν φοβόταν πιά το σκοτάδι!! είχε μαζί του το ΦΩΣ!! την δικιά του τοσοδούλα! άπλωσε τα δυό του χέρια κ την ανέβασε εκεί..προσεχτικά να μην την χτυπήσει! την κράτησε εκεί και την κοιτούσε.. είχε τόσα πολλά να την ρωτήσει μα δεν ήθελε να χαλάσει τη στιγμή.. ο μορφέας αχνοφαίνοταν απο μακριά..το παιδί δεν ήθελε να κοιμηθεί ήθελε να προσέχει το πλασματάκι του..μα ήξερε πως εκείνο όταν ξημέρωνε θα ήταν ακόμα εκεί.. ο μορφέας πλησίασε τόσο κοντά και το παιδί αποκοιμήθηκε έχοντας την τοσοδούλα στην ματιά... η τοσοδούλα ήταν εκεί το πρόσεχε που ταξίδευε στη ζάλη των ονείρων.. τις αρκούσε μονάχα που κοιτούσε το ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη του.. κ το πέπλο τις νύχτας άφηνε τον ουρανό σιγα σιγά..ο ήλιος έρχοταν να δώσει το φως του παντού...κ το παι΄δί άνοιξε διστακτικά τις δυό μπλε χάντρες του.. νόμιζε πως είχε δεί το πιό όμορφο όνειρο μα να η τοσοδούλα ήταν ακόμα εκεί... ήταν το πιο γλυκό πρωινό του ταξιδιού του..μα μέσα του βαθιά ήξερε πως όσα 8α έρθουν θα ναι μαγευτικά..κ μιά φωνή ακούστηκε θέλοντας να σπάσει τη σιωπή.. --πρέπει να συνεχίσουμε μικρο μου..πάμε..?? **ναι!!!!!!αλλά...??? --αλλά τί??? **πού θα σ'εχω...θα σε χάσω τόσο μικρούλα που είσαι..? --να εκεί στην τσέπη σου!!θα με έχεις εκεί να μην με χάσεις!! το παιδί χαμογέλασε..έβαλε την τοσοδούλα του μέσα στην τσέπη του και ξεκινήσαν το μακρινό τους ταξίδι..