ROMAIKA Folk & Orthodox Ecclesiastical Music

What is Romiosini?

In 1901, the writer Argyris Ephtaliotis published a book called A History of Romiosini. The name was pounced on at once by critics. A review was written by the academician, archeologist and writer George Sotiriadis, who demanded the word “Romios” be associated henceforth in one specific and pejorative sense: “a mean, vulgar and sordid man”; Hellene and Greek were understood as maintaining the opposite meaning. To defend Romiosini a giant rose from the shadows – Kostis Palamas. This distinguished poet, in seven persuasive pages, countered every argument of Sotiriadis.

The caricature Sotiriadis made of the Romios was turned against the Hellenes who restricted the title Romiosini. Palamas showed that the name Romios was worn like a mantle of glory by their ancestors. He cited the klephtic song of Vlachavas, the last of the great armatoles: “Romios ego gennithika, Romios the na pethano” (“A Romios I was born and a Romios I shall die”) he says in the song before he was slowly cut in small pieces, without a single groan, by the executioners of Ali Pasha. Palamas then brings up a battery of quotations in which “Romios” is synonymous with honor and warlike courage. He quotes medieval songs, Rigas Pheraios, Daskaloyiannis, Lambros Katsonis, Marko Botsaris and Theodoros Kolokotronis. Though a heavy battery was given by Palamas, Romiosini never began a revival until the Church of Greece was freed from the fetters of Frankish influence by Father John Romanides, the Prophet of Roman Orthodoxy.

So what is Romiosini?

Many have tried to make Romiosini a political or nationalistic ideology. This is not Romiosini. Rather, Romiosini is an authentic and true way of life which many even today live.

Historically we know that to be a “Hellene” or a “Greek” was synonymous with being a pagan. This was understood by all the Church Fathers, who clearly distinguished themselves as Greek-speaking Christian Romans. This began to be realized during the reign of Emperor Constantine the Great when he moved the capital of the Roman Empire from Rome to Constantinople in the fourth century. It was established by the time of Emperor Justinian in the sixth century when even the Greek language came to be known as “Romaik” in homage of the official Christianization of the Roman Empire.

When Constantinople fell to the Ottomans in 1453 the Orthodox population of the Balkans and Asia Minor preserved their Romiosini, as was exemplified in the Neomartyrs like Saint George of Iaonnina, Saint John of Monemvasia and Saint Kosmas Aitolos. The foundation of this preservation were the monasteries and especially the Kollyvades who upheld the hesychastic theology of Saints Photios the Great, Mark of Ephesus and Gregory Palamas. This theology not only protected the faithful Romans from Frankish innovations, but Turkish as well.

When the Romans began their revolt against the Ottomans in the early nineteenth century, a propaganda campaign was initiated by Adamantios Korais to help acquire western aid in the revolution. Since the West only knew the Romans as “Greeks”, this was the name he promoted to western powers to associate the Roman people with the ancient Greeks. Over the decades this caused a religious and national identity crisis among the Romaik, now “Hellenic”, people.

To be a bit more specific on what Romiosini is, a few words of Father Romanides are offered below:

“Romiosini cannot be demonstrated or described. It has no need for apologists. It is simply that which is. It is either accepted or rejected. For this reason the children of the Romans either remain firm and faithful Romans or they become Frankish or Turkish. Today also some remain Romans, and others Americanize, Russify, Frenchify, Anglicize; in other words, they Grecianize.”

“The Frankocratia and Turkocratia were the enslavement of the body. Graicism and Neograicism are the enslavement of the spirit. The Romans of the Frankocratia and of the Turkocratia are those who did not follow their paradigm which made Franks and Turks.”

“The Roman is neither a dreamer nor naïve. He never becomes a spiritual or bodily slave of an ally. He does not merely accept Roman things and reject everything foreign. Rather, he accepts everything good and makes it Roman.”

“It is true that the Roman has absolute confidence in his Romiosini, but he is neither fanatic nor intolerant and has no xenophobia. Quite the opposite he loves the foreigner, though not naively. He does this because he recognizes that God loves all people and protects all nations without distinction or preference.”

“The Roman recognizes that his Romiosini contains the truth and is the highest form of culture. However, he correctly understands that God loves the Roman, though not more than any others.

“For this reason Romiosini is self-confident, humble and philotimo; not falsely self-confident, audacious and egotistical. The heroism of Romiosini is truly a spiritual state of being and not cruel, barbaric and rapacious.

“The greatest heroes of Romiosini are numbered among the saints.”

Much more can be said on this topic. Indeed whole books have been written. For internet resources in English more information can be found at the following sites for study:

www.romanity.org www.myspace.com/romanity http://www.oodegr.com/english/biblia/romiosyni/perieh.htm

Ρωμηοσύνη 1. Ο όρος «Ρωμηοσύνη» επεξηγείται και αναπτύσσεται, με αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία, από τον αείμνηστο καθηγητή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κο. Ιωάννη Ρωμανίδη, στο ομώνυμο του βιβλίο. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:«Πρώτον πρέπει να έχωμεν υπ' όψιν ότι ιστορικώς ουδέποτε διακρίνεται η λεγομένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία από την Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν. Οι πρόγονοί μας εγνώριζον μόνον ότι ήσαν πολίται του κράτους με το όνομα Ρωμανία και ότι το κράτος αυτό εις τα χρόνια του μεγαλύτερου ηγέτου της Ρωμαιοσύνης, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εξετείνετο εις ολόκληρον τον μεσόγειον χώρον, που σήμερον καλύπτει την Αγγλίαν, Πορτογαλίαν, Ισπανίαν, Γαλλίαν, Ελβετίαν, Ιταλίαν, Αυστρίαν, τα Βαλκάνια, όλην την βόρειον Αφρικήν, τον Λίβανον, την Συρίαν, την Τουρκίαν, και, τας ρωσικάς παραλίας του Εύξεινου Πόντου.Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Μέγας Αθανάσιος, ο κατ' εξοχήν πατήρ της υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου συγκληθείσης Α' Οικουμενικής Συνόδου (325), γράφει περί της Ρώμης ως μητροπόλεως της Ρωμανίας εις μίαν επίθεσίν του κατά των αιρετικών Άρειανών, οι οποίοι ερα-διούργησαν την εκθρόνισην του πάπα της Ρώμης Λιβερίου (352 - 366). «Ουδέ Λιβερίου του επισκόπου Ρώμης κατά την αρχήν εφείσαντο, αλλά και μέχρι των εκεί την μανίαν εξέτειναν και ούχ ότι αποστολικός έστι θρόνος ήδέσθησαν, ούδ' ότι μητρόπολις ή Ρώμη της Ρωμανίας έστιν ηυλαβήθησαν».Ή επιστημονική διάσπασις της ενιαίας ταύτης ιστορικής Ρωμανίας εις ρωμαϊκήν και βυζαντινήν αυτοκρατορίαν είναι κατασκεύασμα των Φράγκων κατακτητών της δυτικής εν Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία και Αυστρία Ρωμαιοσύνης. Οι Φράγκοι πρώτοι απεκάλεσαν τους Ρωμαίους της Ανατολής μόνον Γραικούς, ακολουθούντες παλαιότερον παράδειγμα των Γότθων. Εις τον εν Κωνσταντινουπόλει βασιλέα των Ρωμαίων απέδωσαν οι Φράγκοι τον τίτλον «βασιλεύς των Γραικών» και συγχρόνως ωνόμασαν τον Τευτονοφράγκον ηγεμόνα της Γερμανίας «βασιλέα των Ρωμαίων», δια να αποσπάσουν την αφοσίωσιν των εν την Δύσει κατακτηθέντων και υποδούλων Ρωμαίων από την Κωνσταντινούπολιν Νέαν Ρώμην και στρέψουν τα εθνικά αισθήματα των υποδούλων τούτων δυτικών Ρωμαίων προς τον εν Γερμανία ψευδώς καλούμενον «βασιλέα των Ρωμαίων». Συγχρόνως κατεδίκασαν ώς αιρετικούς τους ονομασθέντας αποκλειστικώς πλέον «Γραικούς» ανατολικούς Ρωμαίους και ούτως έθεσαν τα θεμέλια του μεσαιωνικού μίσους της εν τη Δύσει αφομοιωθείσης υπό της Φραγκιάς Ρωμαιοσύνης προς την ανατολικήν Ρομαιοσύνην, το οποίον εκορυφώθη με την υπό των Φράγκων άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως και την επέκτασιν της Φραγκοκρατίας εις την Ανατολήν. Η Φραγκοκρατία δια την Ρωμαιοσύνην δεν ήρχισε με την εμφάνισιν των Φράγκων εις την Ανατολήν. Φραγκοκρατία αρχίζει με την υπό των Φράγκων κατάκτησιν των αναφερθεισών δυτικών επαρχιών της Ρωμανίας.Ούτως επεσπεύσθη η αφομοίωσις της εν τη Δύσει Ρωμαιοσύνης, ή οποία με την πάροδον του χρόνου έμαθεν ότι εις την Ανατολήν, περί την Κωνσταντινούπολιν Νέαν Ρώμην, υπάρχουν όχι Ρωμαίοι αλλά «αιρετικοί Γραικοί» με «Γραικόν βασιλέα». Από τα μέσα του θ' αιώνος καθιερώθη μεταξύ τών Φράγκων θεολόγων ή παράδοσις να γράφουν έργα τιτλοφορούμενα «Κατά των πλανών των Γραικών».Εν αντιθέσει προς τους Φράγκους κατακτητάς της δυτικής Ρωμαιοσύνης οι Άραβες και Τούρκοι κατακτηταί της ανατολικής Ρωμαιοσύνης απεκάλουν πάντοτε με σεβασμόν τους πολίτας της Ρωμανίας Ρούμ, δηλαδή Ρωμαίους ή Ρωμηούς. Δια τον λόγον αυτόν οι πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων ονομάζονται μέχρι σήμερον τουρκιστί και αραβιστί Ρούμ Πατρίκ, δηλαδή πατριάρχαι των Ρωμαίων. Οι δε Ορθόδοξοι ομογενείς εις την Κωνσταντινουπολιν λέγονται ελληνιστί Ρωμαίοι ή Ρωμηοί και τουρκιστί Ρούμ. Εις τα αλλά πρεσβυγενή πατριαρχεία ονομάζονται αραβιστί Ρούμ. Εις το Κοράνιον του Μωάμεθ υπάρχει ολόκληρον κεφάλαιον (30), όπου ο ιδρυτής του Ισλάμ γράφει περί της προσωρινής πτώσεως των Ρωμαίων είς τους Πέρσας είς Μέσην Ανατολήν και προφητεύει τον τελικόν θρίαμβον αυτών, όπως και πράγματι έγινεν υπό τον Ηράκλειτον μετ' ολίγα έτη. Είναι σαφές από το εν λόγω κεφάλαιον ότι ο Μωάμεθ είχε την εποχήν αυτήν την εντύπωσιν ότι εκήρυττε την ιδίαν πίστιν με τους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης.Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι εις τας συροφώνους πηγάς ως και εις τας αιθιοπικάς του Μεσαίωνος, οι σήμερον κακώς λεγόμενοι Βυζαντινοί ελέγοντο πάντοτε Ρωμαίοι. Μάλιστα οι μετά το 1821 υπό των Νεοελλήνων ονομασθέντες «'Ελληνες» Πατέρες λέγονται πάντοτε Ρωμαίοι Πατέρες, ακριβώς όπως συνέβαινεν εις ημάς προ του 1821.Εις την Μέσην Ανατολήν οι σήμερον εν Ελλάδι λεγόμενοι Ρωμαιοκαθολικοί λέγονται Λατίνοι και Φράγκοι ως συνέβαινεν ακριβώς εν Ελλάδι και Μικρά Ασία κατά την τουρκοκρατίαν, ως και κατά τα χρόνια της ελευθέρας Ρωμανίας. Ιστορικώς κατά τον μεσαίωνα Ρωμαίοι και Καθολικοί είναι μόνον οι υπαγόμενοι εις τα ρωμαϊκά πατριαρχεία Ορθόδοξοι με κέντρον την Κωνσταντινούπολιν. Οι Ευρωπαίοι κατακτηταί της δυτικής Ρωμαιοσύνης δεν είναι Ρωμαίοι. Είναι Φράγκοι, Λογγοβάρδοι, Βουργουνδοί, Σάξωνες, Νορμανδοί και Γότθοι, οίτινες αφωμοίωσαν συν τω χρόνω τους κατακτηθέντας Ρωμαίους μεταβάλλοντες αυτούς εις τους δουλοπάροικους του ευρωπαϊκού Φεουδαλισμού. Λέγονται οι Ευρωπαίοι του μεσαίωνος Λατίνοι διότι υιοθέτησαν ως επίσημον γλώσσαν των την λατινικήν. Ρωμαίοι είναι μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι ηνωμένοι με την Κωνσταντινούπολιν Νέαν Ρώμην, με επίσημον γλώσσαν την ελληνικήν. Κατά την τουρκοκρατίαν οι Φράγκοι λέγονται υπό των ημετέρων όχι Καθολικοί αλλά Κατόλικοι.Η διάκρισις αυτή μεταξύ Λατίνων και Ρωμαίων φαίνεται σαφώς από το εξής ερώτημα, το οποίον υπεβλήθη εις τον επίσκοπον Ιωάννην του Κίτρους της Μακεδονίας κατά τα τέλη του ιβ' αιώνος. «Θάπτονται ορθόδοξοι Ρωμαίοι εν λατινικαίς εκκλησίαις ψαλλόμενοι παρά τε Ρωμαίων και Λατίνων εν ταύτω και Λατίνοι δε αποθνήσκοντες, ωσαύτως ψάλλονται ομού παρά Ρωμαίων και Λατίνων αδιακρίτως. Επιτίμιον έστιν, ή ού;».Κατά τον ίδιον αιώνα, τον ιβ', ο πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βαλσαμών περί μικτού γάμου μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων γράφει τα εξής: «και σημείωσαι, ότι κατά τον παρόντα κανόνα, ώς έοικεν, αναγκάζει το μέρος της εκκλησίας τους Λατίνους εξόμνυσθαι, θέλοντας γυναίκας λαβείν εκ της Ρουμανίας».Πρέπει να τονισθή ότι ιστορικώς και ώς φαίνεται σαφώς από την ρωμαϊκήν νομοθεσίαν ουδέποτε εταυτίζοντο οι Ρωμαίοι με τους αρχαίους Λατίνους ή Ιταλούς, και όταν ακόμη ή Πρεσβυτέρα Ρώμη ήτο η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας.Η τουρκική απόδοσις του μεσαιωνικού κρατικού ονόματος Ρωμανία, το πραγματικόν όνομα του επιβλαβώς δια τα εθνικά συμφέροντα σήμερον λεγομένου βυζαντινού κράτους, είναι το όνομα Ρούμελη. Τα ιστορικά δικαιώματα της Ρωμαιοσύνης φαίνονται σαφώς από την χρήσιν του ονόματος τούτου υπό των Τούρκων. Προ της αλώσεως οι Τούρκοι ωνόμαζον Ρούμελην όλας τας ελευθέρας εκτάσεις της Μικράς Ασίας και Ευρώπης, αι οποΐαι διοικούντο υπό του εν Κωνσταντινουπόλει Νέα Ρώμη βασιλέως των Ρωμαίων. Αλλά και μέχρι των αρχών του αιώνος τούτου οι Τούρκοι ωνόμαζον Ρούμελην ολόκληρον την Θράκην, ολόκληρον την Μακεδονίαν και ολόκληρον την Ήπειρον και γενικώς ολας τας εκτάσεις από του Βελιγραδίου μέχρι της Πελοποννήσου. Δηλαδή Ρούμελη ήτο το ερωπαϊκόν μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Καθ' όλον το διάστημα τούτο οι Τούρκοι διετήρησαν και το όνομα Κωνσταντινούπολις. Παραδόξως, ενώ οι Τούρκοι διετήρησαν το γεωγραφικόν όνομα της αυτοκρατορίας μας, δηλαδή Ρούμελη, οι Νεοέλληνες το κατήργησαν και το αντικατέστησαν με το όνομα Ελλάς, δηλαδή με το όνομα μιας μικράς επαρχίας της μεγάλης Ρούμελης ή Ρωμανίας» (Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Ρωμηοσύνη», εκδόσεις «Πουρνάρα», Θεσσαλονίκη, 1975, σελ. 18-23).

Roman Musicians

Let Us Sing Unto the Lord

King David the Psalmist dancing before the Ark of the Covenant.
Romanos the Melodist given the gift of psalmody by the Theotokos.
Romanos the Melodist leading an antiphonal choir.
John Koukouzelis (15th cent. codex of music)
John the Damascene holding a hymn to the Theotokos.
Dormition of Ephraim the Syrian, known as the "Harp of the Holy Spirit"
Three Great Hymnographers: St. Kosmas of Maiouma, St. John the Damascene and St. Nikodemos the Hagiorite
Protopsaltes
Romaik dance depicted in the Paris Psalter (10th cent.)
Romaik line dancing
Theodoros Kolokotronis watching his men dancing.
Romaioi Kleftes

Lyra player

PHILOTIMO

Philotimo is considered the Romaik virtue par excellence because of its unique emphasis within its Orthodox Christian culture. One definition is the following: "Philotimo is that deep-seated awareness in the heart that motivates the good that a person does. A philotimos person is one who conceives and enacts eagerly those things good."

Philotimo, according to Elder Paisios of Mount Athos (+1994), is the reverent distillation of goodness, the love shown by humble people, from which every trace of self has been filtered out. Their hearts are full of gratitude towards God and to their fellow men, and out of spiritual sensitivity, they try to repay the slightest good which others do them. He says:

"Greeks may have a pile of faults, but they also have a gift from God, philotimo and leventia; they celebrate everything. Other peoples do not even have these words in their dictionaries."

"To some people your love will be expressed with joy and to others it will be expressed with your pain. You will consider everyone your brother or your sister, for we are all children of Eve (of the large family of Adam, of God). Then, in your prayer you will say: ‘My God, help those first who are in greater need, whether they are alive or reposed brothers in the Lord.’ At that point, you will share your heart with the whole world and you will have nothing but immense love, which is Christ.

"Those who have philotimo, because they move within the heavenly sphere of doxology, joyfully accept their trials as well as their blessings, and glorify God for them. Thus, they are continuously receiving God’s blessing from everything and are melting internally out of gratitude towards God, which they express in every spiritual way possible, like children of God."

Leventia means courage, honesty, generosity of heart, directness, manliness and in general the willingness to lay down ones life for others.

http://orthodoxwiki.org/Orthodox_Living

Create your own visitor map!