De Dood
Nadat het wereldberoemde, absurdistische punkduo “Sanne en ik†eind 2006 de handdoek in de ring deponeerde, richtte zanger/ frontman/ gitarist/ boegbeeld Vincent Niks zijn groep “De Dood†op. Zelfde recept als Sanne en ik: Nederlandstalige, korte, dynamische, absurde in-your-face punkrockexplosies, met passie gebracht door rasidioten Floyd Raynor (drums des doods), Joost Broeren (grondtonen (from hell)) en eerder genoemde Vincent Niks (gitaar, postuum gegorgel en nu en dan drums), die forse bedragen neertelt om zijn bandleden tevreden en in de band te houden. Floyd en Joost verhogen met de regelmaat van een menstruatie hun tarieven, waar Vincent zich dan schoorvoetend bij neerlegt. Niks komt derhalve moeilijk rond, maar beschikt wel over een puike ritmesectie.
De Dood maakte reeds menig Neerlands poppodium met de grond gelijk en wist met songtitels als “Lekker vechtenâ€, “Ik wil aidsâ€, “Onraad in Pernisâ€, “Ben jij wel eens naakt?â€, "Hondenuitlaatservice Waffen SS" en “Zomaar zonder reden mensen in elkaar slaan†een publiek van verkeerde meisjes, verstoten knaapjes, wrange negers, drugsgebruikers, bikers, verloren zielen, riskante sletjes, kinderen met kartonnen hoofden, psychopaten en vogels aan zich te binden. Dat de furieuze energie van de legendarische optredens ook prima op plaat te vangen is, zal blijken wanneer de debuut-cd van De Dood verschijnt op het Rotterdamse Tocado Records, later dit jaar…
