Coralee & No Trouble Blues Band

href="http://www.pimp-my-profile.com/"

Myspace Layouts at Pimp-My-Profile.com / Crimson clouds

“Cora Lee verhief haar expressiviteit tot ongekende niveaus op nationaal bluesniveau.”
“Cora Lee of “... what the blues is all about”.
“Die fulminante Stimme und ihre energiegeladene Show begeisterten die Fans”

CoraLee, the figure head of the band, is a singer with a true heart for the blues. This blues diva presents a fine selection of Blues, sometimes energetic or wild, sometimes soulful or cheerful and sometimes warm. Her roots lay in jazz, but very soon after that she got enchanted by the raw sound of the blues; songs written and performed by the great of the earth. Influenced by - and this should not come as a surprise - female Blues singers as Etta James, Koko Taylor, Debbie Davies, Joanna Connor, Shemekia Copeland and many others, she convinces her audience with her powerful and impressive voice and her charisma. Also the work of blues legends as B.B. King, Stevie Ray Vaughn and many others. Four thoroughbred musicians side with “their” lead singer CoraLee and surround her with the right groove and drive. With the help of her musicians, this “Blues Lady” whips up the audience unto passionate heights and there is always room for improvisation. Everybody goes home with the feeling they’ve been somewhere … “The Blues is alive” !

REVIEWS

Van ver zag ik ze schitteren als een diva op scène met een goudkleurig 1001 nachten lang kleed. Toen ik vooraan de zaal een hoekje vond waren ze bezig met “My Turn Baby” waarbij ze harpist Eric Nobels met haar sterke stem op zijn knieën naast haar voeten dwong, het visuele spel op de bühne van die 2 zou me later nog meer verrassen. Bassist Ronald Burssens was ook goed bezig en dit trio lag in feite een vijftal jaren geleden aan de basis van de groep. De eerste set werd afgesloten met “Right As Rain” van Tommy Castro en aan het applaus van het publiek te horen had ik duidelijk al veel gemist. Voor “Come To The Water” had Cora Lee plaats genomen op een stoel naast hun nieuwe gitarist Alain Counye, bekend van Chilly Willy. In dit bijna akoestisch nummer kwamen hun individuele muzikale kwaliteiten nog duidelijker tot uiting. In “Miss Hi-Citidy” zag ik de barman achteraan ook al achter zijn toog huppelen, het goede basspel was daar zeker niet vreemd aan. Dit werd opgevolgd door het zeer sterke “Stormy Monday”, ultra traag en ultra sensueel gebracht met haar steeds beter wordende stem en sublieme mondharmonicapassages. Cora Lee’s zanglessen hebben goed opgebracht en verhief haar expressiviteit tot ongekende niveaus op nationaal bluesniveau. Het publiek juichte tot achter in de zaal duidelijk mee. Met zo’n stem durfde ze dan ook de Janis Joplin toer opgaan met “Move Over” Met een zeer trage “Born On The Bayou” van CCR waren we voor een tijdje vertrokken. Vervelen deed het nooit want harpist en zangeres hitsen elkaar in feite op scène op naar steeds hogere sferen. “Sing It Out” ging zoals aangekondigd van traag naar snel, met een duidelijke bas en goede solo wah wah staccato, met veel Papa Was A Rolling Stone invloed, yeah I like it! Hoochie Coochie Man werd om duidelijke redenen omgedoopt in “Hoochie Coochie Girl” maar is typerend voor haar repertoire die meer bestaat uit nummers bekend van mannen als van de typische vrouwenzangers, en het ligt haar buitengewoon goed. Afsluiter was een goed gekozen funky blues “Shakey Ground” waarin tussenin gewoon een gans stuk “Sex Machine” van James Brown versmolten werd. De zaal werd er wild van en er werd al stevig gedanst voor het podium. Dat er bisnummers gingen komen lag in de verwachtingen maar wat ze in “Help Me” liet horen was gewoon verbluffend. In deze echte blues met een tekst over vrouwen die het niet alleen de baas hulp nodig hadden, bewees ze het tegenovergestelde, ondanks de stevig doorspelende begeleiding liet ze gedurende een ganse tijd haar PA werkloos en zong ze gewoon uit luide borst door, wat een stem zeg! Het was duidelijk, met deze bezetting en repertoirekeuze gaat Cora Lee no trouble hebben om eindelijk door te breken en ik raad dan ook de programmators van optredens en festivals aan, deze vernieuwde groep in overweging te nemen, ze zijn er nu echt rijp voor.

www.rootsville.be (maart 2008)

Cora Lee of “... what the blues is all about”. En dat is hier voor geen grammetje overdreven. De gedrevenheid waarmee ze haar songs zingt, begeestert de ganse band en trekt de aandacht van het publiek. Of ze nu willen of niet, ze luisteren en kijken, want zo wil het Cora. Met veel positieve voodoo heeft ze haar kwade geesten teruggejaagd naar waar ze thuishoren. Hell ! Haar motorongeluk van een dik jaar geleden heeft haar niet getemd. Integendeel, nog sterker en intenser komt ze terug. Ze zingt de blues niet meer, nu IS ze de blues. Als een echte bluesmadam beheerst ze de kunst van het imponeren en het entertainen. En het repertorium is ook eigenzinnig. Wie bluesdiva zegt, denkt onwillekeurig aan de classic standards van Etta, Bessie, Ida en andere Koko’s. Niks van dit alles. In de plaats daarvan krijgen we keurig herverpakte nummers van Albert King, B.B., Tommy Castro, S.R.V., C.C.R., Howlin’ Wolf, T-Bone Walker, Junior Welsh, ZZ Top, Janis Joplin enzovoort. Met een No Trouble conversie altijd weliswaar .....

www.rootsville.be (november 2007)

Die kleine Belgierin Cora Lee mit ihrer Band No Trouble war die große Überraschung. Die fulminante Stimme und ihre energiegeladene Show begeisterten die Fans, die zum abwechslungsreichen Set auch kräftig vor der Bühne mitrockten. Zwar bot auch die durch einen Motorradunfall gehandicapte Cora größtenteils Covers von CCR, Stevie Ray Vaughan, T-Bone Walker oder Muddy Waters, aber wie sie die, zusammen mit ihren ebenfalls hervorragenden Kollegen interpretierte, war schon klasse! Die öfters zur Entlastung benötigte Krücke hinderte die kompakt gebaute Cora übrigens nicht im Mindesten daran, ihren Auftritt mit einer geballten Ladung Sex zu würzen.

www.rocktimes.de (Schmölzer bluestage september 2007)