272305082

Ο καταραμένος ποιητής Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1896 στην Τρίπολη. Λόγω της δουλειάς του πατέρα του θα εισαχθεί από πολύ μικρός στο νομαδικό τρόπο ζωής, ταξιδεύοντας ανά την Ελλάδα με σημαντικούς σταθμούς τη Λευκάδα, το Αργοστόλι, την Πάτρα, την Καλαμάτα. Πρωτεύοντες σταθμοί σε αυτή την περιπλάνηση η πόλη της Αθήνας από το 1909 έως το 1911 και τα Κρητικά Χανιά από το 1911 έως το 1913. Στα Χανιά θα ξεδιπλωθεί και η πτυχή του ποιητικού του ταλέντου, καθώς βραβεύεται στο διαγωνισμό του παιδικού περιοδικού «Παιδικός Αστήρ», ενώ παράλληλα δημοσιεύονται ποιήματά του στα περιοδικά «Ελλάς» και «Παρνασσός». Το 1913 αποτελεί μία σημαντική χρονιά, κατά την οποία ο Καρυωτάκης αποφοιτά από το Γυμνάσιο Χανίων, γνωρίζει το σημαδιακό αλλά άδοξο έρωτα της ζωής του και εγγράφεται στη Νομική Σχολή των Αθηνών, όπου και εγκαθίσταται. Τα φοιτητικά του χρόνια είναι ιδιαίτερα δραστήρια. Δημοσιεύει ποιήματά του στην εφημερίδα «Ακρόπολις», γίνεται μέλος της Φοιτητικής Φάλαγγας και απαγγέλει κάποια ποιήματά του στο σύλλογο «Αρμονία». Έπειτα από την αποφοίτησή του και αφού περιπλανήθηκε για ένα έτος, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής. Κατά αυτόν τον τρόπο το 1919 βλέπει το φως του κόσμου η ποιητική συλλογή «Ο πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων», η οποία σύμφωνα με τον Τέλλο Άγρα αποτελεί «…ένα μικρό τεύχος από δεκαέξι σελίδες- μερικά τρυφερά, μουσικά, γνήσια συμβολιστικά ποιήματα- πέρασε απαρατήρητο…». Την ίδια χρονιά θα συνεργαστεί με το περιοδικό «Νουμάς», ενώ με τον Άγη Λεβέντη θα εκδώσει το σατυρικό περιοδικό «Γάμπα», το οποίο θα στεφθεί θύμα της λογοκρισίας και η κυκλοφορία του θα σταματήσει στο έκτο τεύχος. Λίγο πριν την έλευση του 1920 θα εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη ως υπουργικός γραμματέας Α’. Κατατάσσεται στο στρατό από όπου θα απαλλαχθεί μετά από ελάχιστους μήνες λόγω ασθενούς υγείας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του και πριν την έκδοση της ποιητικής συλλογής «Νηπενθή» το 1921 θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό για τη συλλογή του «Τραγούδια της Πατρίδας», θα γράψει το θεατρικό μονόπρακτο «ο Άρρωστος» και μαζί με τον Σακελλαριάδη την επιθεώρηση «Pel Mel», η οποία όμως δεν θα παιχτεί ποτέ επί σκηνής. Η οριστική του απόλυση από το στρατό και τα υπουργιακά του καθήκοντα ανά την Ελλάδα, θα σηματοδοτήσουν το πέρασμα σε ένα νομαδικό τρόπο ζωής, όμοιο με αυτό των παιδικών του χρόνων. Στην ποιητική συλλογή «Νηπενθή» και στο ποίημα «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων» θα επιβεβαιωθεί η αγάπη του για την ποίηση και το ευρύτερο έργο των καταραμένων ποιητών. Αγάπη ιερή που διαφαίνεται και από το πλήθος των άψογων μεταφράσεών του σε έργα βγαλμένα από το έρεβος των ξενόγλωσσων σκοτεινών ποιητικών ψυχών. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι ιδιαίτερα έντονα. Το ανήσυχο πνεύμα του Καρυωτάκη ταξιδεύει στη Γερμανία, την Ιταλία, τη Ρουμανία και τη Γαλλία, αγαπημένος προορισμός και ονειρικός τόπος εγκατάστασης το Παρίσι. Παράλληλα εντρυφεί βαθύτερα στη μελέτη της Γερμανικής γλώσσας και με όπλο την ποίησή του θα αντιταχθεί στις πράξεις τις δικτατορίας του Πάγκαλου με το ποίημα «η Πεδιάς και το Νεκροταφείο». Το 1927 ο ποιητικός κόσμος θα αντικρύσει το μεγαλείο της ποιητικής συλλογής «Ελεγεία και Σάτιρες». Πριν κλείσει ο χρόνος ο Καρυωτάκης γράφει το ποίημα «Δελφική Εορτή» ως ένδειξη τιμής και επιδοκιμασίας για τις απόπειρες αναβίωσης των Δελφικών Δρώμενων από τον Άγγελο και την Έυα Σικελιανού. Λόγω της έντονης συνδικαλιστικής του δράσης και των ανυπόστατων συκοφαντιών από τους εντολοδόχους του καθεστώτος ο Καρυωτάκης μετατίθεται-εξορείται δυσμενώς το 1928 στην Πάτρα. Από την Αχαϊκή πρωτεύουσα δηλώνει πως τη λογοτεχνική του πένα θα μονοπωλήσει η πεζογραφία, λέγοντας χαρακτηριστικά με επιστολή στη «Νέα Εστία» πως τα ποιήματά του «…είναι μία προσπάθεια η οποία δεν ξέρω αν θα καταλήξει πουθενά». Ο ίδιος στις 18 Ιουνίου θα καταλήξει στον τελευταίο του προορισμό, την πόλη της Πρέβεζας, ευελπιστώντας σε μία πολύ σύντομη μετάθεση στην Αθήνα. Το βράδυ της 20ης Ιουλίου στην παραλία Μονολίθι γδύνεται και επιχειρεί να παραδοθεί στην αγκαλιά του θανάτου μέσα από την αγκαλιά των κυμάτων. Τα κύματα όμως τον αποθέτουν το πρωί στην παραλία του Μύτικα. Το μεσημέρι της 21ης Ιουλίου ντύνεται όπως αρμόζει για κάποια τελετή και αφού αγοράσει ένα πιστόλι θα γράψει το τελευταίο του σημείωμα στο καφενείο που η μοιραία ειρωνεία ονομάζει «Ουράνιος Κήπος». Το απόγευμα θα πάει στην παραλία του Αγίου Σπυρίδωνα και κάτω από την σκιά ενός ευκαλύπτου το κρύο μέταλλο μιας σφαίρας θα συναντήσει το ζεστό αίμα της καρδιάς του...................................................... ....................................Kostas Karyotakis was born in the 30th of October 1896 at the city of Tripoli, located in the center of Peloponnisus. He grew up being transferred throughout Greece due to his father’s work. One of the most important cities he lived in is Cretan Chania. While being at Chania not only he sees his poems being published at literature magazines, but he also gets awarded at a poetry competition of a magazine called “Juvenile Star” (Paidikos Astir). In 1913 he graduates from high school, he tastes the bitterness from the love of his life, and he leaves the city of Chania to move to Athens where he studies at the University’s Law School. As a student he gets intensively interested on poetry, without being isolated from other activities and student’s social life. Some of his poems are being published at “Akropolis” newspaper, while at the same time he reads his poems at literature club “Armonia”. He graduates in 1918 and he practices law for a short term. But after one year of wandering he comes to the decision to quit law science for ever. In 1919 he publishes his first series of poems called “The Pain of Man and of Things” (O Ponos Tou Anthropou kai ton Pragmaton). At 1919 he also cooperates with “Noumas” magazine and along with his friend Agis Leventis they issue their own satiric magazine “The Calf” (i Gampa). Unfortunately they can only work upon until the sixth issue, as its distribution was censored. In 1920 he moves to Thessalonica where he launches his career as a ministry official. At the same time he is trying to complete his army service, of which he gets acquitted very soon due to his weak health. 1921 proves to be a quite prosperous and creative year. Once more he gets awarded at a poetry competition for his series “Poems of the Fatherland” (Ta Tragoudia tis Patridas), he is writing a theatrical play called “the Sick Man” and along with his friend Charilaos Sakellariadis the co-write the theatrical satiric play “Pel Mel”, though it will never be introduced at the stage of any theatre. But the most important event of 1921 is the publishing of his second series of poems called “Nepenthe”. Though the word Nepenthe was first introduced to literature by Homer, Charles Baudelaire frequently used it to describe opium. At “Nepenthe” Karyotakis’s love for the Cursed Poets (Poètes Maudits) is more pronounced than ever. Apart from the title he chooses, the preface of the series is taken from Baudelaire’s poem “La Voix”, whereas in the poem “Ballade for the Inglorious Poets of the Centuries” (Ballada stous Adoxous Poiites ton Aionon) he pays great honour to all Poètes Maudits. His love for such poets combined with his talent are very well descried in the excellent way he translated many of their poems. The following years are quite variable. The poet changes several positions in municipalities and ministries and he travels at Germany, Italy, Romania and France, the capital of which is a dreamy place to live. He also proceeds in the study of german language in a higher level. In this period of time Greece is ruled by the dictatorship of Pagkalos. Karyotakis opposes this regime and he also writes a poem called “ The Plain and the Cemetary” (I Pedias kai to Nekrotafeio) criticizing through it the murdership of many innocent people by the government. In 1927 he publishes the poetic series “Elegy and Satyrs” (Elegeia kai Satires) which is regarded as a masterpiece. In the same series is found the poem “Delphic Feast” which is written to honor the revival of the Delphic Porceedings by Aggelos and Eva Sikelianos. As an always restless spirit confronting the dictatorship regime, while working in a public service, he is being exiled- transferred to the city of Patras in 1928. There he declares that he will no longer get involved with poetry. The 18th of June finds Karyotakis in the city of Preveza. He always hopes to be transferred to Athens and he is said that he will until the middles of July that all hopes and promises are being burned out. On the 20th of July he decides to commit suicide, attempting to get drowned at Monolithi beach. But next day’s morning he wakes up alive in Mytikas beach. The same day at noon he wears his finest suit, he buys a revolver and he sits in a small café called “Ouranios Kipos” which means “Heavenly Garden”. He enjoys some cigarettes, though he never smokes and writes his last note. He then retires under the shadow of a eucalyptus and plants a bullet in his heart. His last note – satiric and ironic as most of his poems- is found in his pocket.