About Me
Katerina Gogou did poetry in a time when other "poets" did public relations. Above all, she herself was poetry. Amongst pills, drinks, burned cigarettes, ghettos, betreyals...
She was born in Athens. From a young age she worked as an actress in theatre and the movies, mostly in films by the company Finos Films. Her first poetry book was Three clicks to the left and was published in 1978. She also published the books 'Idionimo (1980), The Wooden Coat (1982), Absentees (1986), The month of frozen grapes (1988).
As Leonidas Hristakis mentions, Katerina was outside of any kind of publishing and artistic cliques - for this reason you'll rarely see her mentioned by the (deceitful) media. She committed suicide in 1993 at the age of 53...
*********************************************************Η ΚατεÏίνα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Από Ï€Îντε χÏονών εμφανιζόταν σε παιδικοÏÏ‚ θιάσους. ΣποÏδασε θÎατÏο στις σχολÎÏ‚ του Κ. Κουν και του Τ. Μουζενίδη καθώς και χοÏÏŒ. Έπαιξε Ï€Ïώτους και δεÏτεÏους Ïόλους σε δεκάδες μαυÏόασπÏες ταινίες κυÏίως της Finos films. Στο θÎατÏο Îπαιξε με πολλοÏÏ‚ θιάσους, τελευταία φοÏά το 1979 με την Έ. ΛαμπÎτη στη "ΦιλουμÎνα ΜαÏτουÏάνο". ΑποτÏαβήχτηκε κι Îζησε με την κόÏη της -κι αÏγότεÏα μόνη- σε διάφοÏες γειτονιÎÏ‚ της Αθήνας, στο Γκάζι, στην ΚυψÎλη αλλά και στη Θεσσαλονίκη.ΕξÎδωσε τα βιβλία "ΤÏία κλικ αÏιστεÏά" (1978), "Ιδιώνυμο" (1980), "Το ξÏλινο παλτό" (1982), "Απόντες" (1986), "Ο μήνας των παγωμÎνων σταφυλιών" (1988), “Îόστος†(1990), και Ï€Ïωταγωνίστησε στις ταινίες του Î . Τάσιου "ΒαÏÏ Î ÎµÏ€ÏŒÎ½Î¹" (1977) και "ΠαÏαγγελιά" (1980) -όπου ακοÏγεται συγκλονιστική η φωνή της να απαγγÎλλει- και “ΌστÏια†(1984) του Α. Θωμόπουλου στην οποία συνÎγÏαψε το σενάÏιο.Όπως αναφÎÏει ο Λεωνίδας ΧÏηστάκης, "Η ΚατεÏίνα Γώγου Îκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητÎς†Îκαναν δημόσιες σχÎσεις. Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμÎνα τσιγάÏα, φτωχογειτονιÎÏ‚, Ï€Ïοδοσίες...". Κι όπως Ï€ÏοσθÎτει ο ίδιος, η ΚατεÏίνα ήταν Îξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και γι' αυτό σπάνια γίνονταν γι' αυτήν αναφοÏÎÏ‚ στα ΜΜΕ. Ο Τ. ΧυτήÏης, ποιητής και Ï€Ïώην υπουÏγός είχε χαÏακτηÏίσει την ΚατεÏίνα σαν την "Μαγιακόφσκι της Πλατείας ΕξαÏχείων".Σταχυολογώντας από τη νεκÏολογία της στον Ï„Ïπο της εποχής διαβάζουμε αποσπάσματα συνεντεÏξεων της. Το 1986, Îλεγε : "Δεν θÎλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χÏόνια, οÏτε τα Ï€Ïόσφατα ... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναί στη ζωή ... ΈγÏαφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μÎνα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... ΤώÏα μου Îχει πεÏάσει. Δεν θÎλω να αυτοκτονήσω, Îχω φÏγει από αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωÏίς να Îχω τίποτα, χωÏίς να ανήκω πουθενά ..." Εκείνη την εποχή η ασυμβίβαστη ΚατεÏίνα είχε μηνÏσει τον ΑÏκουδÎα για άγÏιο ξυλοδαÏμό στο θÎατÏο Î›Ï…ÎºÎ±Î²Î·Ï„Ï„Î¿Ï Î±Ï€ÏŒ την αστυνομία. Και το 1991 Îλεγε: " Έχω Îνα παÏάπονο... Άκου το. ΕλεÏθεÏος σκοπευτής ήταν ο Îικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον ΠαÏλο ΣιδηÏόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ...".Μα πιο Ï€Î¿Î»Ï Î¼Î¹Î»Î¿Ïν γι’ αυτήν τα ποιήματά της γεμάτα από πόνο, οÏγή, πάθος και απÎÏαντη ευαισθησία... Γιατί πάνω από όλα, η ΚατεÏίνα Γώγου είναι ποιήτÏια, μια ξεχωÏιστή φωνή μÎσα στην ποίηση, η “αιώνια Îφηβος, η οÏγισμÎνη, η πιο σπαÏακτικά ÏαγισμÎνη φωνή της γενιάς τηςâ€. Μια φωνή που αγαπήθηκε και διαβάστηκε Ï€Î¿Î»Ï Î±Ï€ÏŒ τους ανυπότακτους νÎους κάθε εποχής. Και δεν ξεχάστηκε ποτÎ...