für immer Harmlos,
möchte ich sein
Ik en de stem genaamd Mezelf. Vaak teveel of net niet genoeg. Labiel in woorden en daden. Liefhebbend, genietend, observerend. Melancholisch en snel verslaafd. U bent gewaarschuwd! En uiteindelijk slaat dit allemaal op niets, maar het doet soms deugd uit te doen schijnen dat je jezelf helemaal kent en blootgeeft, toch? Soms ben ik. Soms ben ik niet. Nothing but a spoke in a wheel, want zo is het en niet anders. In trance geraken van de samenloop der klanken, me laten wiegen door stemmen. Wegdromen bij beelden die nooit tot mijn verleden zullen horen. Momenten vastleggen - liefst, door het oog van de lens - want in elk van ons schuilt een tikkeltje materialisme gepaard met een hele hoop nostalgie. Als ik kon, zou ik m'n labiliteit in een glazen fles gieten en in de zee laten vloeien. Weg ermee, m'n schaamte, m'n ergernis... M'n spijt. Ik wil zien, dromen, lichtjes in de ogen krijgen, vertrouwen op woorden zonder de medemens (al dan niet overbodig) in twijfel te trekken, zoeken - gevolgd door een Gevonden! -, minder doemdenken en genieten. Wie niet?
let's Weltschmerz
