Eline de Bruijn

Eline de Bruijn begon met het maken van muziek toen ze een jaar of 8 oud was en de trompet leerde te bespelen. Een aantal jaren van bluesladders -licks en jazzschema’s volgden, maar het was niet hetgeen haar zo enthousiast maakte in de muziek of waar ze in uitblonk. Ze wilde zingen, kocht een gitaar en nam een aantal lessen zodat ze zichzelf kon begeleiden. Het schrijven van nummers begon.
Tijdens de klassieke zanglessen die in de jaren daarna volgden, leerde ze de technieken van stembeheersing aan en kreeg haar stem de mogelijkheid te groeien en ontwikkelen. Een blauwe maandag heeft ze geprobeerd zich aan te sluiten bij een aantal coverbands, maar daar voelde zij zich niet op haar gemak aangezien ze meer dan dat te bieden had. Totdat ze de juiste muzikanten zal treffen om haar te versterken besluit ze alleen verder te gaan. Zo wordt ze 2e bij het Gelderse Singer-SongWriter-Festival van februari 2007, als ze haar podiumdebuut maakt.
…”Vibratie in de stem, rilling op de huid. De resonantie van een traan. Zo kwetsbaar krachtig dat slechts snelle roem zou kunnen breken. Eline de Bruijn won net niet. Nog niet. Als nummer twee mag ze groeien. Workshoppen, werken aan haar uitspraak Engels, wennen aan talent”... (Marcel Bosmans – 3voor12)
Het volgende werd over haar gezegd in een recensie van Real Roots Café naar aanleiding van een optreden op het Cultureel Podium Roepaen in Ottersum maart 2007: …”De nog jong en onervaren diva pakt de inmiddels volgestroomde Roepaen kapel volledig in met haar enorme stembereik en lieflijke uitstraling op het podium. “poe, poe het is hier warm” lacht ze vriendelijk de zaal in terwijl ze het zweet van haar voorhoofd veegt. De meeslepende liedjes van de Bruijn hebben eredivisie potentie. Haar songs sluiten dan ook naadloos aan als Walkabouts iconen Chris Eckman en Carla Torgerson het Roepaen podium beklimmen”... (Jan Janssen – Real Roots Café)
…”Eline hat ein faszinierendes Vibrato in der Stimme, das sie zudem bewusst einzusetzen weiß. Ihre Songs sind eher ruhig und nachdenklich angelegt, aber sie weiß auch zu variieren - z.B. mit einem Gedicht in der Form einer Ani DiFranco-Nummer oder indem sie zwischen Fingerpicking und Akkorden wechselt”... (Gaesteliste.de) …“Een dame met bruine laarzen en een gitaar gedrapeerd om haar lijf zorgt voor kippenvel in Cafe De muk in Nijmegen. Haar naam: Eline de Bruijn. Met kraakheldere en meeslepende hoge tonen weet zij menige bezoeker diep te raken. "Het was wel even wennen om geheel akoestisch te spelen”, zegt ze. Eline stond echter als een ware diva op het podium”… (sessie 11 november 2007, Café Muk)