In de zomer van 2006 is het prille begin van de band terug te vinden in de geschiedenisboeken. Joeri had in advertentie op de website van het W2 popcollectief gepost, dat hij op zoek was naar een aantal muziekanten om een band mee te beginnen. Jelle trok de stoute schoenen aan, en reageerde op Joeri's oproep. Kort daarna zijn drummer Michel en zangeres Amanda bij de band gekomen, waarmee the RIDGE compleet was. In het begin stonden vooral covers op het programma, maar meer en meer is het repertoire uitgebreid. Het eerste eigen nummer, Just don’t, liet dan ook niet lang op zich wachten. In die tijd is ook de naam ontstaan, want een band zonder naam is toch beetje als friet zonder zout. Na een aantal pittige brainstormsessies is uiteindelijk the RIDGE uit bus gerold. Hoe we hierop zijn gekomen? Dat is een te lang verhaal voor deze biografie.Inmiddels zijn Jelle’s massieve riffs, Michel z’n rondvliegende stokken, Amanda d’r pakkende songteksten en Joeri z’n verkrampte vingers niet meer weg te denken uit repetitieruimte 3 van de W2 op zondagmiddag. Maar ook buiten de repetitieruimte is The Ridge niet onopgemerkt gebleven. In de zomervakantie van 2007 werd Huize Gijsbers omgebouwd tot een ware studio en werd de eerste zelfopgenomen demo een feit. Behalve het eerste nummer ‘Just don't’’ staan ook de nummers Urban Love’ (voorheen Funknummer), ‘Cold Cash’ en ‘Reach out’ op deze demo. Met het tevreden gevoel in het achterhoofd was het onvermijdelijk dat het Spaans klinkende nummer Subtle Pub Drama al snel om de hoek kwam kijken. Terwijl de Spaanse dansers nog vrolijk door de repetitieruimte huppelden kwam het ene na het nummer bovendrijven. Denk bijvoorbeeld het opzwepende ‘the sad and pointless’, het aanstekelijke ‘Suzies 60’s record shop’, of ‘zero tolerance’ dat iedereen aanzet tot dansen. En nog steeds geldt het credo: “The only way is up …†(David Evans)
@Engelenburcht,Engelen
@Westerpark,Den Bosch
@Dollar$,Nijmegen
@Kaf en Koren, Nijmegen
Contact? mail to: [email protected]
